عادل بروکی از جمله افرادی بود که در روستاهای دور دست مرزی ماکو درس می‌خواند و وارد دانشگاه شده بود. او در صورت امکان کار هم می‌کرد تا کمک خرج دانشگاه و خانواده باشد. پژاک در تابستان وارد روستای آنها شد و پس از گرفتن باج از مردم مرزنشین با او صحبت کرد و او را فریب داد و به امید اروپا، وی نیز به پژاک پیوست. رفتنی بدون بازگشت...

پژاک و سران آن باید پاسخ دهند که مگر پژاک مدعی نیست که برای دفاع از حقوق کردهای ایران ایجاد شده است؟ پس چرا کودکان و نوجوانان کرد ایرانی را ربوده و آنها را برای جنگیدن به ترکیه، عراق و سوریه می‌فرستد؟ چه تعداد از این کودکان در این جنگ و خونریزی جان خود را از دست داده‌اند؟

فاطمه امارا کودکی از ماکو در روستایی مرزی بود که حتی مدرسه هم نرفته بود! او در خانواده‌ای فقیر که در مراتع در فصل بهار و تابستان به چرای گوسفندان مشغول بودند، بزرگ شد. او و دختر عمویش با هم بازی می‌کردند که فریب پژاک را خوردند و به قندیل آمدند.

سیروان مجاوز ار بوکان، فریب پژاک را خورد و در نهایت در ترکیه کشته شد. پژاک جنازه وی را در کوهستان رها کرد و خانواده وی را چشم انتظار گذاشت.

محرم عمویی میلان، کودکی از روستای شوط ارومیه، در جنگ پ.ک.ک با ترکیه در خاک ترکیه کشته شده است و بعد از ۹ سال، هنوز خبری از جنازه وی نیست.

سمیه کودک‌سربازی بود که پژاک نام او را به میسا تغییر داد و در نهایت او را از خانواده و جامعه‌اش دور کرد و به کشتن داد. من به یاد دارم که پدر و مادر او به قندیل آمدند تا ثمره زندگی خود را به ایران بازگردانند؛ اما پژاک او را آزاد نکرد. یک بار گفتند به آموزش رفته و بار دیگر گفتند در در منطقه‌ای دیگر در حال جنگ است!