گروه مسلح و شبه‌نظامی پ.ک.ک، از ۲۶ نوامبر ۱۹۷۸ به‌صورت رسمی، فعالیت سیاسی و مسلحانه خود را آغاز کرده است.
به‌عبارت دیگر، پ.ک.ک اکنون ۴۵ ساله شده است. در تمام این سال‌ها، رویکرد اصلی این گروه، عملیات مسلحانه بوده است. حتی در زمان صلح و مذاکرات رسمی با دولت ترکیه، آن چیزی که از پ.ک.ک جدا نشد، تلاش برای ادامه روش مسلحانه و حضور در کوهستان بود. در تمام ۴۵ سال گذشته، پ.ک.ک به رفتار مسلحانه، توزیع مواد مخدر، سیاست ترور و حمله کور، استفاده از کودکان به عنوان سرباز، پروپاگاندا، حضور در کوهستان، تخریب و نابودی هر روش مسالمت‌آمیز و سیاسی و… ادامه داده و چشم‌انداز روشنی نیز برای تغییر این رویکرد در این گروه دیده نمی‌شود. اگر روزگاری، تشکیل کشور مستقل کردستان، آرزو و هدف پ.ک.ک بود، اکنون صحبت از دموکراسی و حقوق برابر برای کردها، به شعار اوجالان و رفقای وی تبدیل شده است. سران پ.ک.ک، پیر شده‌اند؛ در کوهستان حضور دارند و صرفا فرماندهان میانی و کادر رده پایین این گروه مسلح، کشته می‌شوند.
ادبیات سایت رسمی پ.ک.ک یعنی خبرگزاری فرات نیز مملو از تلاش برای تئوریزه کردن خشونت است. انتقاد از رویکرد پ.ک.ک، البته به معنای تایید سیاست ترکیه در ۵۰ سال اخیر در خصوص کردها نیست. ترکیه به دلایل مختلف سیاسی، حقوقی، قانون اساسی، رویکرد سیاسیون و حکام این کشور و تاریخچه تاسیس جمهوری ترکیه و نوع نگاه به سایر اقوام از جمله کردها، برخورد مناسبی با کردها نداشته است. در واقع، می‌توان گفت بخشی از دلیل تاسیس پ.ک.ک، به رفتار و رویکرد ترکیه در قبال کردها ارتباط دارد؛ هرچند نمی‌توان و نباید سیاست مسلحانه پ.ک.ک را توجیه کرد. اکنون که پ.ک.ک، ۴۵ ساله شده است، می‌توان به سوالات زیر بیشتر و دقیق‌تر فکر کرد. می‌توان فقط فکر کرد؛ چون پ.ک.ک و سران آن اهل دیالوگ نیستند و صرفا با فرات مصاحبه می‌کنند. در مصاحبه‌ها از مسائل ایران تا فلسطین، از سوریه تا اروپا، از خودمدیریتی دموکراتیک تا حقوق زنان در ترکیه سخن می‌گویند، اما در مورد حقوق زنان و کودکان در ساختار فرقه‌ای خود سکوت کرده‌اند.
- عدم استقبال از جشن‌های تاسیس این گروه در نقاط مختلف اروپا چه معنایی دارد؟ چرا دیگر پ.ک.ک، رویکرد آن و باورهای چپ‌گرایانه این گروه جذابیت سابق را ندارد؟ آیا در اروپا و روسیه نیز ترکیه و میت مانع از حضور کردها در جشن تاسیس پ.ک.ک شده است؟ آیا نمی‌توان گفت که پ.ک.ک و سیاست مسلحانه آن، دیگر در بین اکثریت کردها و حامیان کمونیسم و چپ‌گرایی محبوبیت ندارد؟ آیا می‌توان گفت دیگر جوانان کرد نیز به شعارهای عجیب و غریب و کتب مضحک اوجالان، اقبالی نشان نمی‌دهند؟
- به راستی اگر پ.ک.ک نبود، اگر گروه‌های مسلح وابسته به آن نبودند، ترکیه چه بهانه‌ای برای حمله به و سوریه داشت؟ یکی از دلایل اتخاذ سیاست امنیت‌محور و ضدتوسعه ترکیه در مناطق کردنشین ترکیه، قطعا حضور و اقدامات پ.ک.ک است. ترکیه عملا بخشی از مناطق کردنشین در سوریه و عراق را اشغال کرده است. عفرین و شهرهای مهم کردنشین در سوریه، دچار تغییرات گسترده جمعیتی و قومیتی شدند؛ اینها به دلیل حضور پ.ک.ک رخ داد. پ.ک.ک نه تنها نتوانست در مقابل ارتش ترکیه ایستادگی کند، بلکه در انتخاب متحد نیز دچار اشتباه راهبردی شد و به آمریکا امید بست. اما کاخ سفید، باز هم پشت کردها را خالی کرد و ترکیه با حمله به سوریه، عملا نشان داد پ.ک.ک در بازیگری در سطح منطقه نیز دچار عدم فهم تاریخی است. اکنون پ.ک.ک با چه ابزاری می‌تواند در قبال یک ارتش عضو ناتو ایستادگی کند؟ پهپاد و جنگنده؟ نیروی انسانی پرتعداد و آموزش‌دیده؟ متحد دولتی در سطح منطقه و جهان؟ افکار عمومی؟ چرا پ.ک.ک درک نمی‌کند که دیگر نمی‌توان با ابزار و فناوری ۳۰ سال پیش و جنگ چریکی، به مصاف یک ارتش کلاسیک رفت؟ چرا باید کماکان جوانان کُرد قربانی جنگ بی‌حاصل پ.ک.ک و ترکیه شوند؟ اگر شعار این گروه باید در مرزهای ترکیه، محقق شود، چرا جوانان کُرد ایرانی و سوری باید قربانی حملات ترکیه شوند؟ چرا پ.ک.ک به این باور نمی‌رسد که انسداد سیاسی در ترکیه علیه کردها، تعطیلی احزابی که مدعی حمایت از حقوق کردها هستند، به دلیل ارتباط با پ.ک.ک صورت گرفته است؟ چرا کسی از اوجالان و کالکان نمی‌پرسد چرا جنگ خندق‌ها را به راه انداختید؟
- پ.ک.ک باید بپذیرد که کمبود شدید نیروی انسانی، یکی از مهمترین مشکلات این گروه است. دیگر کمتر جوانی حاضر می‌شود از زندگی و خانواده و رفاه فاصله گرفته و با یک اسلحه سبک در کوهستان زندگی کند. آن هم وقتی می‌بیند که سران پ.ک.ک کشته نمی‌شوند و فرزندان آنها در کوهستان غایب هستند. نیروی انسانی با پیاده‌روی در کوهستان و خواندن کتب کسل‌کننده اوجالان، آموزش نمی‌بیند. آموزش نیروی رزمی، امری است بسیار تخصصی که در فهم پ.ک.ک و سران ۷۰ ساله آن نمی‌گنجد.
- ضربه به پژاک در مناطق کردنشین ایران و تضعیف شاخه ایرانی آن، یکی از مهمترین رخدادهای یک دهه اخیر در بررسی مسائل کردی در ایران است. پ.ک.ک با چه هدفی، پژاک را تاسیس کرد؟ آیا پژاک به اهداف خود در مناطق کردنشین ایران رسید؟ این زائده‌ی ایرانی پ.ک.ک، به راستی جز ترور، کودک‌ربایی، اخاذی و امنیتی کردن توسعه کردستانات ایران، از سال ۱۳۸۳ تاکنون چه دستاوردی داشته است؟
- به راستی چرا پ.ک.ک برای تامین نیروی انسانی خود به کودکان و افراد زیر ۱۸ سال وابسته است؟ چرا در جنگ خود، حداقل‌های حقوق بشری را رعایت نمی‌کند؟
- ایدئولوژی اوجالان و کتب وی، به جز اعضای پ.ک.ک مورد توجه کدام دانشگاه و استاد مردم‌شناسی و جامعه‌شناسی مطرحی قرار گرفته و در کدام آکادمی تدریس می‌شود؟
- سطح تحصیلات اعضای پ.ک.ک چه میزان است؟ چرا اکثر اعضای آن فاقد سطح مالی و اجتماعی بالا هستند؟
- بیست‌وپنجم نوامبر، روز جهانی مبارزه برای رفع خشونت علیه زنان است. خشونت علیه زنان یکی از شکل‌های عمده نقض حقوق بشر آنان است و ناقض حق زندگی، سلامت و تمامیت جسمانی آنها. خشونت علیه زنان عامل ساختاردهنده به نابرابری جنسیتی است. چرا پ.ک.ک از زنان برای عملیات انتحاری استفاده می‌کند؟ چرا در ساختار این گروه، ازدواج ممنوع است؟
