یکی از عوامل مهم عدم توسعه یافتگی در مناطق مرزی غربی و مناطق کُردنشین ایران نبود امنیت اقتصادی است که این موضوع هم ریشه در حضور برخی عناصر گروه های شبه نظامی مستقر در خاک اقلیم کردستان عراق دارد.
حتما از جمله مهمترین موانع رشد و توسعه مناطق مرزی و رونق گرفتن کسب و کارهای مردم آن مناطق فعالیت های مخرب و بی ثبات کننده عناصر گروه های فوق الذکر است.
در این خصوص شاید گفتگوی «کمال ادوای» به عنوان یکی از فعالین اقتصادی منطقه کُردنشین ایران و بیان آنچه نیروهای پژاک در قبال وی انجام دادند مبنی بر اخاذی و تهدید این فرد هتل دار در مقابل چشمان خانواده اش، نمونه ای از میان ده ها مورد مشابه باشد.
یکی از روش های درآمدزایی نیروهای گروه شبه نظامی پژاک اخاذی از فعالین اقتصادی و کسب و کار در منطقه است.
این امر به یک رویه عادی جهت کسب درآمد نیروهای این گروه کُردی بدل شده است و البته عامل و علت اصلی ناامنی و مانع اصلی عدم رونق و توسعه کسب و کارهای منطقه به حساب می آید.
به تعبیر دیگر «ناامنی اقتصادی» باعث افزایش ریسک سرمایه گذاری در آن مناطق و طبعا موجب کاهش اشتغال زایی و افزایش بیکاری، فقر و مشکلات متعدد اقتصادی و البته آسیب های گسترده اجتماعی گردیده است.
این مساله منجر به این می شود که بسیاری از مردم مناطق مرزی از ترس و دلهره باج خواهی ها، اخاذی ها و زورگویی های افراد و عناصر پ ک ک/پژاک یا در آن مناطق نمانند و مهاجرت کنند یا آنکه به فکر کسب و کار نباشند.
طبیعی است که یکی از عوامل ایجاد پدیده نامبارک «کولبری» در میان جوانان کُرد ایرانی نبود شرایط مناسب اقتصادی و فعالیت در راستای امرار معاش در آن مناطق به واسطه حضور عناصر گروه های شبه نظامی کُردی است.
بنابراین، مسئولین استانی باید بیش از پیش نسبت به حضور و فعالیت های اقتصادی امثال «کمال ادوای» در آن منطقه توجه داشته باشند و به هر طریقی که می توانند حامی ادامه و گسترش کسب و کار این قبیل افراد باشند تا بلکه ثبات اقتصادی نصیب مردم شود.
حتما اگر مسئولین خواهان رونق، توسعه و رشد اقتصادی مناطق مرزی غرب کشور هستند، باید از کسب و کار حمایت کنند، باید در راستای تامین ثبات شرایط و امنیت جان و مال آنها اقدامات جدی تری داشته باشند.
اگر سرمایه داران داخلی و خارجی شرایط را مناسب و با ثبات در جهت سرمایه گذاری خود ببینند، بی تردید سرمایه های خود را در راستای رونق هرچه بیشتر کسب و کارها در مناطق مرزی به میدان خواهند آورد و بالعکس این موضوع نیز صادق است.
باتوجه به موارد و نکنه هایی که به اجمال در این گزارش آمد، انتظار داریم از مسئولین دولت ایران که بتوانند بیش از گذشته اهتمام نسبت به حل و فصل موضوعات و دغدغه های امثال «کمال ادوای» داشته باشند و قدردان فعالیت های آنها، چرا که این افراد نیز می توانند سرمایه و تجهیزات و البته نیروی انسانی تحت امر خود را به تهران و دیگر شهرهای بزرگ برده و در آنجا فارغ از موضوعات و مسائلی که شهرهای مرزی غرب کشور با آنها درگیر هستند، به کسب و کار خود ادامه دهند.
اینجا وظیفه «دولت ایران» و نهادهای مرتبط با حفظ و تامین امنیت شهروندان کُرد ایرانی است که شرایطی را بوجود آورند که دیگر هیچ یک از عناصر آن گروه ها نتواند به این سوی مرزهای ایران وارد شود.
