سیامند عثمان، نویسنده کرد، در مقاله (به انگلیسی) “ناسیونالیسم کرد؛ تحریک و نفوذ تاریخی” در مجله “بررسی‌های ارمنی” بهار 1982 صفحات 53 الی 54 در مورد فعالیت‌های اصلی سیاسی کردهای ترکیه پس از پیمان سور در سال 1920 و ارتباط واقعی آن با خواسته‌های توده اصلی مردم می‌نویسد:
پس از پیمان سور، دو سازمان کردی “کرد استقلال تعالی جمعیتی” توسط ثریا بدرخان و “کردستان تعالی جمعیتی” توسط شیخ عبدالقادر و امین عالی بدرخان تاسیس شدند (اسامی و نوشته‌های هر دو به ترکی بود). مدت کوتاهی بعد هر دو دچار اختلاف شدند. شیخ عبدالقادر خواهان خودمختاری گشت و بدرخان خواهان استقلال. اما این فقط خواسته سران و اعضای بسیار محدود سازمان‌های مربوطه بود. توده اصلی مردم کرد در شرق و جنوب شرقی ترکیه کنونی بودند و نه تنها با روسای این سازمان ها هیچ ارتباطی نداشتند بلکه روسای آنها در طی سال‌های گذشته به عنوان فرماندهان واحدهای سوارحمیدیه در خدمت مقامات حکومتی بودند. این توده اصلی مردم با حکومت به ویژه کمالیون روابط بسیار خوبی داشتند و در کنار او جنگیده بودند. کمالیون توانستند آنان را برای سرکوب سازمان‌های کردی بکار گیرند و چنین نیز شد. و پس از آن توده اصلی مردم کرد در جنگ کمالیون علیه یونان و انگلیس سربازان ترکیه بودند.
