در خصوص دلایل جذب شدن و البته نحوه عضو گیری پ ک ک/پژاک بسیار سخن ها گفته شده است، سطح نامناسب تحصیلاتی، مشکلات متعدد اقتصادی و معیشتی و در کل زندگی سخت و نامطلوبی که برخی از خانواده های کردنشین ایرانی دارند منجر به افزایش این پدیده نامیمون می شود.
فرزندان چنین خانواده هایی که مشکلات اقتصادی، اجتماعی و البته فشارهای بعضا بی دلیل و غیرمنطقی پدر و مادرهای خود را نمی توانند تحمل کنند، به دنبال راه فراری می گردند، اما غافل از آنکه به هیچستان می روند و زندگی خود و خانواده اشان را تباه می سازند.
این افراد طعمه های مناسب و راحتی برای اعضای پژاک هستند تا بتوانند با مانور دادن روی فکر آنها، آینده و زندگی بهتری در آن گروه را برایشان ترسیم کنند و با وعده های پوچ و بی اساس، ذهن این افراد را تحت کنترل درآورده و به راحتی فریب دهند.
اما در این میان و بنا به اذعان بسیاری از کارشناسان وظیفه پژاک تامین نیروی انسانی برای «پ ک ک» است تا بلکه آنها بتوانند با این شیوه جبران کسری نیروی خود را داشته باشند.
امثال «هدیه طهایی» که در سنین کمتر از ۱۸ سال عضو گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند شرایط سختی را پیش روی خود در آن گروه تجربه کرده و زندگی اغلب کوتاه آنها با کشته شدن در جنگ برای پ ک ک پایان می پذیرد.
نوجوانان و جوانانی که همچون هدیه طهایی به این گروه ها پیوستند هم تمایلاتی دارند که به اقتضای سن آنها طبیعی است، اما این امر از منظر رهبران «پ ک ک» و پژاک ممنوع است و نباید هیچ گونه رابطه عاطفی احساسی میان مردان و زنان عضو گروه وجود داشته باشد.
این قبیل اقدامات سراسر نقض حقوق بشری «پ ک ک» در قبال شهروندان کُرد به نام آزادی و مبارزه برای کُردها انجام می شود که جای تامل و تاسف بسیار دارد!
از سوی دیگر هم، خانواده های قربانی سیاست استفاده از «کودک سرباز» در گروه های فوق الذکر وجه اشتراکات زیادی دارند که از جمله آنها می توان به نگرانی ها و آسیب های روانی تحمیل شده به آنها پس از اعلام کشته شدن فرزندانشان اشاره کرد.
اعضای پژاک با ربایش یا فریب افراد کمتر از ۱۸ سال نیروی مورد نیاز «پ ک ک» را جذب می کنند و در نهایت پس از استفاده از آنها در جنگ های بی پایانی که دارند و البته با گذشت چندسال، خبر کشته شدن آنها را به خانواده هایشان اطلاع می دهند.
خانواده های قربانی در گفتگوهای متعددی که با «دیدبان حقوق بشر کردستان ایران» داشتند بر این نکته تاکید کردند که این رفتار پژاک موجب ایجاد آسیب های روانی بسیاری برای اعضای خانواده های آنها شده و زندگی را برایشان بسیار سخت و تلخ کرده است.
حال سوال اینجاست که چرا هیچ نهاد و سازمان حقوق بشری بین المللی در قبال این اقدامات و رفتارهای ناقض حقوق بشری پ ک ک موضع گیری نمی کند و مانع از فعالیت های ضد انسانی رهبران آن نمی شوند؟!
از طرف دیگر هم، باید به وظیفه مسئولین دولت ایران در این خصوص اشاره کرد که اگر برنامه و اقدامات موثری در این راستا انجام ندهند، نمی توان انتظار داشت که داستان زندگی «هدیه طهایی» ها دیگر تکرار نشود.
در پایان این گفتار هم آنکه، مسئولین دولت ایران و البته مقامات استانی باید به این مهم توجه کنند که اگر این شرایط ادامه پیدا کند و اقدامی از سوی آنها صورت نگیرد، باتوجه به مشکلات اقتصادی و اجتماعی بسیاری که در میان خانواده های کُرد ایرانی وجود دارد، گروه های شبه نظامی فوق از وضعیت سواستفاده کرده و خانواده های کُرد ایرانی بسیاری را درگیر پدیده «کودک سرباز» خواهند کرد که این می تواند منجر به افزایش مشکلات موجود در مناطق کُردنشین شود.
