این موضوع که خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، دردهایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود، مساله ای است باید نسبت به آن توجه ویژه داشت.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
یکی از آن چندین خانواده کُرد ایرانی درگیر در این موضوعات که قربانی سیاست استفاده از کودک سربازان توسط پژاک شده اند، خانواده «الهه پورصادقی» است.
آنطور که پدر «الهه پورصادقی» در گفتگویی با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران مطرح کرده، «زمانی که به خانه رسیدم همسرم گفت دخترمان نیست! اعضای پژاک هم نبودند، احساس کردیم که داخل حیاط مشغول کاری باشد هیچ وقت این فکر نمی کردیم که عناصر پژاک دخترمان را ربوده باشند! او تنها ۱۴ سال سن داشت.»
وی ادامه داد: «روز بعد توانستیم یکسری از اعضای پژاک را پیدا کنیم و بعد از پرس و جو کردن فهمیدیم که دخترمان را با خودشان برده اند هر چقدر که اصرار کردیم که دخترمان را بازگردانند، قبول نکردند و گفتند او را به قندیل فرستادیم دیگر اینجا نیست.»
اینها نشان دهنده رویکرد همیشگی و پر تکرار نیروهای پ ک ک/پژاک در جذب نیرو است که همان «ربایش» کودکان، نوجوانان و جوانان باشد.
شیوه ای غیر انسانی که به وضوح مغایر با حقوق بشر است! اما در واقعیت شاهد هستیم با آنکه این رویه پ ک ک و شاخه های آن امری بین است و همگان نسبت به آن آگاه هستند، هیچ صدایی از فعالین حقوق بشری و مجامع بین المللی مدافع حقوق بشر در نمی آید!
این سکوت کر کننده فعالین حقوق بشری، رسانه ها، فضای مجازی و مسئولین دولتی و حتی شخصیت های تاثیرگذار کشورهای منطقه ای و بین المللی موجبات تکرار بی هزینه این قبیل اقدامات را برای این گروه فراهم آورده است.
تا زمانیکه عزم و اراده ای جدی برای محدود کردن شدید فعالیت های اقتصادی، تجاری نامشروع و غیرقانونی این گروه در سراسر جهان به خصوص در اروپا گرفته نشود تا آنها به لحاظ مالی در مضیقه قرار بگیرند و نتوانند نیروهای خود را تامین مالی کنند این گروه و اقدامات مخربش کماکان ادامه دارد!
تا زمانیکه تصمیمی جدی از سوی نهادهای بین المللی و دیگر تاثیرگذارانی که در سطور فوق بدان اشاره شد، در خصوص از میان برداشتن این گروه و خشکاندن ریشه عناصر و رهبران آنها در کشورهای مختلف و البته تفکر آنها نباشد، این قبیل اتفاقات برای زندگی بسیاری از جمله «الهه پورصادقی» ها مکررا رخ خواهد داد.
مبارزه با گروه های افراطی، فرقه محور و مسلحی چون شبه نظامیان کُرد پ ک ک/پژاک و دیگر شاخه های آن همواره آسیب های مالی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بسیاری را به جوامع و دولتها تحمیل کرده و می کنند که این مهم به تنهایی دلیل کافیست تا همگان در جهت محدودیت شدید آنها تا زمان ریشه کردنشان، با یکدیگر متحد شوند و با برنامه ای متقن و جامع، به نحوی بلند مدت اقداماتی مستمر انجام دهند.
