“تورگوت اوزال، رئیس جمهور، ناگهان فوت کرد. پس از او کسی به آتش‌بس با پ ک ک توجه نکرد. وقتی جریان مربوط به کردستان ترکیه باشد، ترک‌ها خواه از موضع قدرت یا ضعف، در صورتی که چاره دیگری داشته باشند حاضر به مذاکره نیستند. چند تن از روزنامه‌نگاران که تنها پل واسط بین طرف‌های متنازع بودند تردید دارند در این که عوامل سری ترکیه در پس پرده رابطه ای با اوجالان داشته نباشد. اوجالان فردی فوق‌العاده پوست‌کلفت بود. می‌گفت می‌دانیم بر ارتش پیروز نمی‌شویم اما می‌توانیم بهای بسیار سنگینی را بر او تحمیل کنیم. این بیان منطق معمول گروه‌های مسلح بود که حاکی از بی‌رمق کردن حریف زورمند بود.
احمد ترک یک ماه پس از ملاقات با اوجالان در لبنان باز آمد با اعتقاد این که آپو اکنون دریافته امپریالیسم دیگر ببرکاغذی نیست – اشاره به سخن مائو تسه تونگ – و البته اوجالان هنوز با یک سیاستمدار پخته فاصله بسیاری دارد.
شگفت این که اوجالان از استقلال تغییر موضع داده بود و خواسته‌هایش بیشتر از چیزی نبود که ترک‌ها می‌خواستند و در بعضی آزادی‌های فرهنگی و پخش برنامه‌هایی رادیویی و تلویزیونی به کردی خلاصه می‌شد.
اوجالان در دیدار با نمایندگان کرد پارلمان ترکیه چنان بیراهه حرف می‌زد که فقط افراد دارای پارانویا می‌توانند چنین باشند. پ ک ک بلافاصله خشونت را آغاز کرد و در 24 ماه مه چریک‌های آن جلوی اتوبوسی را در نزدیکی بینگول گرفتند و 32 سرباز غیرمسلح را که به مرخصی می‌رفتند همراه چهار غیرنظامی کشتند. همچنین، پ ک ک عملیات خشونت‌آمیزی را در اروپا و علیه مراکز توریستی ترکیه به راه انداخت. اعمال این خشونت باعث شد تا فرانسه و آلمان دفاتر پ ک ک را ببندند اما عملیات زیزمینی ادامه یافت.
در آخرین دیدار با اوزال نیز ماحصل برنامه او را متوجه شدم و او واقعا به دنبال اعطای چیزی به کردها نبود. می‌گفت: بیست سال پیش 90 کردها درصد در شرق و جنوب شرق زندگی می‌کردند، اکنون 60 الی 65 درصد. باید با مصالحه سیاسی و پروژه‌های اقتصادی و فرهنگی کاری کنیم بیست سال بعد فقط 15 الی 20 درصد در شرق و جنوب شرق بمانند. نیازمند زمان هستیم.” (از کتاب “با این رسوایی چه بخشایشی” جاناتان رندل).
گفتنی است اوغور مومجو اولین روزنامه‌نگار ترک بود که اسناد مربوط به ارتباط سری اوجالان با استخبارات ترکیه و تاسیس پ ک ک توسط ترکیه را به دست آورد اما فردای آن روز جنازه او در خیابان پیدا شد. هرگز کسی دستگیر و محاکمه نگردید. همچنین، احمد ارسور از افسران ارشد میت در مورد ارتباط اوجالان با میت مطالبی منتشرکرد و او نیز به سرنوشت مومجو دچار شد.
هیمن ج.
