نوشته: حسین آلپ تکین؛ منبع: پایگاه اینترنتی پلاتفرم دیجیتال ترکیه جدید (New Turkey)؛
ترجمه از: دیدبان حقوق بشر کردستان ایران
هزاران کودک‌سرباز عضو گروه پ.ک.ک و مجبور به شرکت در جنگ و حمل اسلحه هستند. بعضی از کودکان از خانواده هایشان ربوده می‌شوند، در حالی که تعدادی نیز شستشوی مغزی داده شده و سپس به عضویت این سازمان در می‌آیند. بدون توجه به انگیزه، به نظر می‌رسد هدف یکی است: «آنها می‌کُشند و می‌میرند». گروه پ.ک.ک نیز استثنا نیست و همانند بسیاری از گروه‌های مسلح دیگر در دنیا از کودکان در جنگ‌های تروریستی خود استفاده می‌کند.
اگر کودکان تروریست‌های خوب هستند و آدم می‌کُشند، گروه پ.ک.ک نیز از آن به عنوان دستاوردی نسبت به دشمن خود یعنی دولت ترکیه استفاده می‌کند. اگر این کودکان کشته شوند، در این صورت از آنها به عنوان تبلیغات علیه دولت ترکیه استفاده می‌کند. در مجموع، تصویر «جنگ بین کودکان و سربازان دارای تانک» از نظر جنگ تبلیغاتی، دست بالا را به گروه پ.ک.ک می‌دهد، در حالی که در میدان واقعی جنگ چنین نیست. در حالی که تصویر مورد نظر گروه پ.ک.ک برای دیده شدن انداختن سنگ توسط کودکان علیه خودروهای زرهی است، هزاران کودک دیگر وجود دارند که نه تنها سنگ‌های کوچک بلکه سلاح های خودکار و بمب نیز در اختیار دارند و به عنوان عامل انتحاری نیز به خود بمب می‌بندند. در این قسمت آن دسته از کودکانی نیز قرار دارند که به عنوان نیروی ذخیره گروه پ.ک.ک برای جنگ هستند. همه می‌دانند که گروه پ.ک.ک از کودکان زیر 18 سال برای جنگ استفاده می‌کند.
گروه پ.ک.ک حتی تلاش نمی‌کند این مسئله را مخفی نماید، بلکه به این مسئله افتخار می‌نماید. هر فیلم طرفدار گروه پ.ک.ک در مقرهای این گروه اعضایی را نشان می‌دهد که با آنها مصاحبه می‌شود و با افتخار از گذشته و عضویت خود بحث می‌کنند و اکثرا نیز زیر 18 سال هستند. چون مرده‌ها حرف نمی‌زنند، لذا ما در آن مستندها آنچه را که نمی‌بینیم این است که بیشتر این افراد قبل از هیجدهمین سالروز تولد خود کشته شده‌اند. با وجود این، ما در اینجا فقط در مورد پسران 17 ساله کرد حرف نمی‌زنیم، بلکه از پسران کوچک 9 ساله نیز سخن می‌گوییم که طبق بیشتر گزارش‌های «دیدبان حقوق بشر» و منابع مختلف مستند دیگر در گروه پ.ک.ک وجود دارند. یک گزارش «دیدبان حقوق بشر» به صورت دقیق ثابت کرده که گروه پ.ک.ک و شاخه آن در سوریه یعنی پ.ی.د. از کودکان در جنگ استفاده می‌کنند.
گروه پ.ک.ک این کودکان را می‌رباید و به عضویت در می‌آورد، به آنها آموزش نظامی‌می‌دهد و آنها را در جنگ مورد استفاده قرار می‌دهد. «دیدبان حقوق بشر» 29 مورد را مستند کرده است که در آنها گروه پ.ک.ک در شمال عراق کودکان کُرد و ایزدی را به عضویت در آورده است. این سازمان صریحا از گروه پ.ک.ک خواست دست از عضوگیری کودک‌سربازان بردارد و آن را محکوم نماید.
درواقع، عدد 29 فقط بخش بسیار کوچکی در مقایسه با ارتشی از کودکان در گروه پ.ک.ک است. همان طور که یک عضو ارشد «دیدبان حقوق بشر» می‌گوید «این فقط قطره‌ای از یک تانکر است». آن دسته از کودک‌سربازهای گروه پ.ک.ک که دیده‌بان حقوق بشر توانست به آنها دسترسی داشته باشد، به این سازمان گفتند «تعداد خیلی خیلی زیادی کودک دیگر در گروه پ.ک.ک هستند». ارزیابی از تعداد دقیق کودک‌سربازان در گروه پ.ک.ک به بیش از 3 هزار نفر می‌رسد و این غیر از کودکانی است که گروه پ.ک.ک هرازگاهی در ترکیه در خیابان‌ها استفاده می‌کند.
فراموش نکنیم ما در اینجا در مورد کودکانی بحث می‌کنیم که در قوانین داخلی هنوز تعریف حقوقی ندارند. بیشتر این کودکان زیر 15 سال هستند و در مواردی نیز دختران 9 ساله در گزارش «دیدبان حقوق بشر» آورده شده‌اند. گروه سنی 15 الی 18 سال، نیازی به تحقیق خاص ندارد و باید صادقانه بگویم در این زمینه در مورد گروه پ.ک.ک خلا زیادی وجود دارد و بایستی مورد تحقیق قرار گیرد. طبق گزارش «دیدبان حقوق بشر» «گروه پ.ک.ک آن دسته از کودکانی را که قصد ترک کردن این گروه را دارند، شدیدا مورد سوءاستفاده قرار می‌دهد و از پای در می‌آورد». ربودن، تهدید کودکان برای پیوستن کودکان به گروه و عضوگیری از کودکان بدون رضایت والدین تنها روشی نیست که گروه پ.ک.ک مورد استفاده قرار می‌دهد. خود گروه پ.ک.ک در مناطق تحت کنترل پ.ی.د. در سوریه و مناطق تحت کنترل گروه پ.ک.ک در شمال عراق، مدارسی ابتدایی دارد و از والدین می‌خواهد کودکان خود را به مدارس رسمی نفرستند و حتی گاهی به مدارس رسمی‌حمله می‌کند. کتب درسی گروه پ.ک.ک نیز فقط حول محور سخنان عبدالله اوجالان رئیس زندانی آن است. در این مدارس به کودکان کُرد و ایزدی یاد می‌دهند تا مردم را چگونه ترور کنند و برای گروه پ.ک.ک بمیرند. به عبارت دیگر، سیستم مدارس گروه پ.ک.ک ذهن جوانان را شستشو می‌دهد و میل به جنگیدن و مردن را در ذهن آنها می‌کارد تا در آغاز جوانی برای گروه پ.ک.ک «شهید شوند». بیشتر خانواده‌ها از چنین برنامه‌های درسی مبتنی بر ایدئولوژی رادیکال می‌ترسند، اما در مناطق تحت کنترل پ.ی.د. چاره دیگری ندارند.
در حالی که به نظر می‌رسد گروه پ.ک.ک از گزارش‌های مربوط به کودکان سرباز عضو این گروه که در عراق و سوریه بمب حمل می‌کنند یا سلاح خودکار در دست دارند، ناراحت است، با افتخار از «مقاومت» کودکان در برابر پلیس ترکیه در شهرها بحث می‌کند.
کودکان در خط مقدم جنگ خندق توسط گروه پ.ک.ک برای ایجاد مناطق آزاد شده در جنوب شرقی ترکیه در تابستان 2015 نیز قرار داشتند. با عقب‌نشینی نیروهای حرفه‌ای گروه پ.ک.ک از شهرها پس از شکست، این کودکان محلی به صورت گروه‌های ده نفری تسلیم شدند و تعداد کل افراد تسلیم یا دستگیر شده در عرض کمتر از چند ماه به صدها نفر رسید. به طور خلاصه می‌توان گفت، گروه پ.ک.ک نیازمند آن است که کودکان را به کشتن بدهد و آنها برای سازمان بمیرند. آنها چه مرده چه زنده به گروه پ.ک.ک کمک می‌کنند. در پایان نیز، هر کودک‌سرباز برای گروه پ.ک.ک یک سرباز است و می‌تواند در جنگ مورد استفاده قرار گیرد. اگر آنها در جنگ کشته شوند، گروه پ.ک.ک بر جنازه کودکان مانور می‌دهد. بنابراین، استدلال گروه پ.ک.ک خیلی واضح است و بازی برد-برد است.
اما خود کودکان چه؟ چرا به عضویت کامل یا پاره‌وقت گروه پ.ک.ک در می‌آیند؟ پاسخ واحدی برای این سوال وجود ندارد و دلایل نیز مختلف هستند. درواقع بعضی از کودکان از 12 سالگی جنگیدن در گروه پ.ک.ک را آغاز می‌کنند. بعضی نیز ربوده می‌شوند یا با زور آنها را می‌بَرند. بعضی همراه اعضای خانواده به عضویت گروه پ.ک.ک در می‌آیند، در حالی که برخی نیز بدون رضایت خانواده این کار را می‌کنند. بعضی از کودکان پرتاب کردن سنگ به پلیس را به عنوان بازی و سرگرمی می‌بینند و بزرگسالان آنها عضو یا هوادار گروه پ.ک.ک هستند. البته مادران اکثرا اجازه چنین کاری را به کودکان خود نمی‌دهند.
همه اینها ترفند علیه نیروهای امنیتی است. همیشه نمی‌توان وسط درگیری سن دشمن را تعیین کرد که بمب یا سنگ پرتاب می‌کند. اما، اگر نیروهای امنیتی در وضعیت خطرناک قرار نگیرند، وقت کافی دارند تا قبل از پرتاب بمب با کودکان گروه پ.ک.ک تعامل کنند تا دست به این اقدام نزنند.
به هر حال آنها کودک هستند. اگر به جای اسلحه خودکار توپ بازی هم به دست آنها بدهند آن را پرتاب خواهند کرد. همان طور که تجربه یک افسر پلیس ترکیه به نام «آسوم بولات» نشان می‌دهد در بسیاری از موارد با دادن موز به کودکان آنها را از سنگ یا مواد آتش زا خلع سلاح کرده است.
در یک مورد یک کودک 14 ساله قبل از این بتواند بمب دست‌ساز را به سوی پلیس پرتاب کند انگشتان دستان خود را از دست داده است. گاهی این بمب‌های دست ساز آتش گرفته و خود این کودکان را می‌سوزاند. وقتی کودکی را از خانواده جدا می‌کنند و ماه‌ها در کوهستان در معرض آموزش‌های ایدئولوژیک قرار می‌دهند، اوضاع بدتر می‌شود.
در اردوگاه‌های پ.ک.ک به آنها آموزش می‌دهند چگونه انسان‌ها را به قتل برسانند و قبل از زنده ماندن برای سازمان برای آن بمیرند. البته نیازی نیست گروه پ.ک.ک را برای این اقدام محکوم کنیم، چون ماهیت آن چنین است و غیر از آن انتظاری از این گروه وجود ندارد. روند رشد کودکان در گروه پ.ک.ک یعنی تکامل مسیر تبدیل شدن به یک قاتل. لذت واقعی زندگی کودکان در چیزهایی شبیه آن است که «آسوم بولات» افسر پلیس انجام می‌داد.
