هویت‌طلبی، بخشی همیشگی از فعالیت‌های گروه‌های مختلف کُردی بوده است. این گروه‌ها در کنار مردم کُرد، به درستی اعتقاد داشته و دارند که در گذر زمان و به خصوص طی حدود دو قرن اخیر، دولت‌هایی در خاورمیانه، حقوق کردها را نادیده گرفته و حتی بدتر از آن، عامدانه در پی نابودی کردها و فرهنگ آنها برامده‌اند. تاسیس جمهوری ترکیه، توهین به فرهنگ کردها، ممنوعیت زبان و فرهنگ و ادبیات کُردی در ترکیه، رخدادهای مشابه در ایران در زمان سلسله پهلوی، جنایات صدام علیه کردها در دو واقعه هولناک حلبچه و انفال و …. همه و همه نشان از نوعی همدستی حکومت‌های دیکتاتوری در منطقه علیه کردها دارد.
جان، مال، فرهنگ و زبان و هویت کُردی در طول سال‌ها هدف تهاجم سازمان‌یافته گروهی دیکتاتور، فاشیست و نژادپرست قرار گرفته است. اما آیا همه این موارد، مجوزی بر رفتار مشابه از سوی کردها می‌شود؟ آیا چون صدام حسینِ تکریتی، جنایات هولناک علیه کردها انجام داد، اکنون گروه‌های کُردی باید اعراب و ساکنان و اهالی تکریت را به توپ ببندند؟ آیا چون در دوره‌ای در ایران، گروهی به نام پان‌فارس و ملی‌گراییِ افراطی، حقوق کردها را نقض کردند و با تقلید از آتاترک، کردها را کوهی نامیدند و زبان کردی را ممنوع کردند، امروز کردها باید دشمن تمامیتِ ارضی ایران، دیگر اقوامِ ساکن جغرافیایِ سیاسی ایران و مردمِ ایران باشند؟ مگر می‌شود کُرد را از ایران جدا کرد؟ مگر می‌شود خدمات کُردها به ایران و ایرانی را فراموش کرد؟ مگر می‌توان این واقعیت مُسلَم را نادیده گرفت که ایران، یعنی اقوام آن و این اقوام بارها با هم علیه دشمن بیرونی و افراط‌گرایی داخلی جنگیده‌اند؟
پس باید گفت، رفتار غلط و فاشیستی و نژادپرستی- متاسفانه- دامنه‌دار علیه کردها، مجوزی برای رفتار مشابه از سوی آنها نیست. اما متاسفانه گروهی که خود را کُرد می‌دانند در فضای مجازی که هویت‌سنجی کاربران غیرممکن است، دقیقا در حال نفرت‌پراکنی، توهین به سایر اقوام و حتی خوشحال شدن از مرگ ایرانیان هستند. آنها، اگر گروه پ.ک.ک سرباز ایرانی را- که حتی ممکن است کُرد باشد- ترور کنند، خوشحالی می‌کنند! این جماعت، همان‌هایی هستند که کردستان را به این روز انداختند. فضا را امنیتی کردند، از گروه‌های تروریستی حمایت کردند و….
من به عنوان خبرنگار افتخاری دیدبان حقوق بشر کردستان ایران، چند روز قبل و در فضای پس از اعلام خبر حمله پژاک به یک سرباز ایرانی، با ماجرایی مواجه شدم که حقیقتا بُهت‌آور و تاسف‌آور بود. یک کاربر از مرگ یک انسان، یک ایرانی و یک سرباز به دست گروه تروریستی پژاک (که البته اصل ماجرا به طور کامل روشن نیست) ابراز شادمانی می‌کرد.
گفتگوی من با او در فضای توییتر موجود است و مخاطبان می‌توانند خود قضاوت کنند. در این گفتگو هوادار و یا عضو تشکیلات پژاک، به نکته مهمی اشاره می‌کند که به نظر می‌رسد مهمترین وجه فکری این گروه مسلح و خطرناک را شامل می‌شود. در بخشی از گفتگو این فرد که دو آتشه به طرفداری و توجیه اقدامات خشونت‌بار و غیر انسانی پژاک می‌پردازد، به «کشتن سربازان ایرانی» افتخار و این افتخار را تحت تاثیر هویت‌طلبی کردی تفسیر می‌کند. شاید اگر قرار بود فاشیستی‌ترین تعریف از مفهوم هویت‌طلبی قومی را بیان کنیم، باید به این جمله اشاره نماییم. او هویت‌طلبی کردها را به معنای توجیه ترور، خشونت و قتل دیگران می‌داند.
به نظر می‌رسد این تفکر تحت تاثیر چند عامل شکل گرفته باشد:
۱. محصور کردن اعضای پ.ک.ک و پژاک در یک جامعه بسته و ارایه آموزش‌های عقیدتی و ایدئولوژیک مبتنی بر شیوه‌های مدیریت ذهن و آموزه‌های منحط عبدالله اوجالان؛
۲. تثببت این تفکر فاشیستی در یک محیط ایزوله و دور از جامعه؛
۳. کنترل مستمر اعضا از طریق شیوه‌های کنترل ذهن نظیر پلاتفرم، تکمیل و نظایر آن؛
۴. تغییر پارادایم‌های ذهنی از طریق القا مستمر پارادایم‌های جدید و البته خشن.
همین تفکر است که باعث ایجاد حلقه باطل خشونت می‌شود. اگر کُردی اینچنین فکر کند، تُرک، نیز به خود حق می‌دهد قتل کُردها را مجاز بداند و… این سلسله توجیه خشونت باید باطل شود…
علی فرهمند- خبرنگار دیدبان حقوق بشر کردستان ایران
