«آماتورها همواره بخش جدایی‌ناپذیر هر نوع محیط علمی، به ویژه رشته‌های علوم انسانی (و در درجه اول تاریخ و زبان‌شناسی) بوده‌اند. با‌وجوداین، اگر این روندِ ملازم معمولا ژانر جداگانه‌ای را به وجود می‌آورد که قواعد و مشخصات خود را دارد، گرایش آماتوری در کردشناسی – به خاطر مولفه بیش از حد سیاسی آن – به یک گرایش غالب تبدیل شده و از بسیاری جهات سد راه پیشرفت این رشته شده و اهداف آن را سبک وحتی مقیاس ارزش‌های آن را تعیین می‌کند. این شرایط درواقع یکی از موانع همیشگی بر سر راه چند نسل از کردشناسان بوده است که سعی کرده‌اند از اصول آکادمیک و روش‌‌شناسی تحقیقی پیروی کنند.
یکی از اساتید بنده مرحوم پرفسور ایساهاک تسوکرمان عادت داشت به همه مبتدیان هشدار دهد که کردشناسی “رشته مطالعاتی بسیار دشواری است”. اوایل من این هشدار استاد را نوعی غلوگویی و اغراق می‌پنداشتم لیکن طی زمان به حقیقت گفته‌ی وی پی بردم و آنچه را که در نظر داشت درک نمودم».
مطلب فوق‌الذکر نوشته گارنیک آساطوریان، استاد کردشناسی دانشکده اسلاونی (روسی-ارمنی) ایراوان است. وی چندین کتاب از جمله “کردها و خاستگاه آنها” و بیش از یکصد مقاله را در مورد کردها منتشر کرده است.
