با نگاهی به مدعیان دفاع از حقوق بشر کردی شاهد نوعی رویکرد یکجانبه هستیم و این سبب می‌شود به نیت واقعی آنان در دفاع از حقوق بشر و عدم وابستگی سیاسی و گروهی‌شان تردید کرد. با کمی دقت در موضوعات مورد توجه این افراد یا سازمان‌های مدعی حقوق بشر، تقریبا اثری از انتقاد و یا محکوم کردن نقض بسیار گسترده حقوق بشر توسط پ.ک.ک/پژاک دیده نمی‌شود، در حالی که تقریبا همه قربانیان نقض حقوق بشر این گروه کرد هستند.
گروهی از کودکان، نوجوانان و جوانان کرد مناطق مرزی روستایی چنان به فراموشی سپرده شده‌اند که گویی وجود نداشتند! اینان افرادی‌اند که توسط پژاک ربوده یا فریب داده شده‌اند و پس از آموزش شستشوی مغزی ایدئولوژیک و نظامی جزئی راهی کشتارگاه پ.ک.ک در ترکیه یا سوریه شده‌اند. این افراد حتی از نام و نشان قبر نیز بی بهره‌اند.
ابراهیم عبدی متولد منطقه هورامان استان کردستان، فرزند احمد و آمنه، نیز از جمله این قربانیان است که مورد غفلت عمدی مدعیان حقوق بشر کردی قرار گرفته است. او پس از فریب توسط پژاک در 29 ژوئیه 2016 در حکاری ترکیه حین درگیری پ.ک.ک و ارتش آن کشور کشته شد. اگر او یک کولبر بود و حین عبور غیرقانونی از مرز از کوه نیز سقوط می کرد، این مدعیان عمدا و بدون سند آن را به نیروهای مرزی ایران نسبت می‌دادند؛ اما اکنون که قربانی سیاست‌های ضدکردی پژاک شده در رویکردی دوگانه در مورد او و ده‌ها فرد مشابه سکوت می‌کنند.
سکوت مرگبار در این زمینه یعنی تایید اقدمات جنایی پژاک و به تبع آن شراکت در جرم.
