خانواده محمد امین غلامی هیچ اطلاعی از او ندارند و نمی دانند که سرنوشت وی در پژاک به چه ترتیب شده است.
چندین سال پیش پدر محمد امین از دنیا رفت به همین دلیل او به همراه مادر و خواهرش در کنار خانواده پسرعمویشان زندگی میکردند و آنها هم همیشه سعی داشتند تا جایی که می‌توانستند کمک حالشان باشند، ولی متاسفانه وضعیت مالی خوبی نداشتند.
محمد امین هم بسیار سعی می‌کرد که به سر کار برود و درآمدی داشته باشد ولی چون نمی‌توانست کاری پیدا کند و کاری هم وجود نداشت بسیار افسرده شده بود.
در آن خانواده هیچگاه اسمی از هیچ حزبی نمی آمد و هیچ وقت هم فکر نمی کردند که محمد امین یک روز چنین تصمیمی بگیرد، البته بهتر است بگوییم تصمیم خودش هم نبود تصمیم دوستش به نام حمید بود.
گویا او از قبل با پژاک در ارتباط بود و زمانی که خودش بازگو کرد گفت که در میان درد دل های دوستانه که با هم داشتیم من به او پیشنهاد دادم که برای رهایی از این وضعیت بد زندگی عضو این گروه بشویم به همین خاطر تصمیم گرفتیم که با یکدیگر برویم اما زمانی که به آنجا رسیدیم متوجه شدیم چه اشتباه بزرگی را مرتکب شده ایم زیرا زندگی در آنجا اسفناک تر از زندگی در اوج فقر در روستای خودمان بود.
دو ماه با یکدیگر بودیم اما زمانی که فهمیدیم قرار است که ما را از یکدیگر جدا کنند با هم قرار گذاشتیم که در یک زمان مشخص هر کدام از ما هر جایی بود در آن تاریخ فرار کنیم تا بتوانیم با یکدیگر برگردیم.
یکی از رویکردهای ثابت گروه هایی شبه نظامی چون پ ک ک/ پژاک این است که بعد از یک یا چندسال از کشته شدن کودکان، به خانواده ها اطلاع می دهند که فرزندانشان کشته شده و در اغلب موارد هم از محل دفن آنها خبری نمی دهند.
بنا به گفته اکثر خانواده ها، پژاک معمولا به آنها فشار آورده که چرا با رسانه ها در خصوص فرزندانشان گفتگو کرده اند، تا بلکه آنها بتوانند در سایه سکوت رسانه ای، کماکان به «نقض حقوق شهروندان کرد» ادامه دهند.
یکی دیگر از نکات قابل تامل این است که رویکرد گروه های شبه نظامی چون پژاک در استفاده از کودکان در جنگ، بر خلاف تعهدی است که آنها در «کنوانسیون ژنو» مبنی بر عدم استفاده از کودکان کمتر از ۱۸ سال داشتند.
شاید بتوان فریب و ربایش نوجوانان، جوانان و البته کودکان کُرد و سپس مسلح کردن و استفاده از آنها برای اغراض و منافع رهبران گروه های شبه نظامی چون پژاک و پ ک ک را تنها دستاورد و هدیه مدعیان دفاع از حقوق مردم کُرد دانست.
در واقع این اقدامی ناقض حقوق بشری است که این گروه ها به طور مستمر به انجام آن اصرار می ورزند.
الان ده ماه از بازگشت حمید گذشته، اما متاسفانه هیچ خبری از محمد امین نیست، خانواده هم نمی دانند چه کار کنند.
با تمام مشکلاتی که دارند با گریه های خواهر و مادر پیرش چه کار باید کرد!
چند وقت پیش پسرعمویش قصد داشت که به عراق برود تا خبری از محمد امین پیدا کند، اما دوستش حمید که برگشته بود به او گفت امکان ندارد که بتواند به آنجا برود و محمد امین را ببیند چه برسد به اینکه بخواهد او را بازگرداند.
این خانواده واقعا دیگر نمی دانند که به کجا پناه ببرند و از چه کسی کمک بگیرند، چرا رهبران این گروه (پژاک) با آینده یک نوجوان اینگونه بازی می کنند؟
