پ.ک.ک کودکان را می‌رباید، فریب می‌دهد و به کشتن می‌دهد. در مقرهای پ.ک.ک، از یک نوجوان و کودک، یک تروریست ساخته می‌شوند، یک فرد مسلح و شبه‌نظامی که اسحله به دست دارد. این سرنوشت محتوم و قطعی همه اعضای پ.ک.ک است. البته اگر کسی خوش‌شانس باشد، زنده می‌ماند و بقیه عمر را در زندان سپری خواهد کرد. نوجوانان و جوانان کُرد اینگونه می‌میرند تا جمیل باییک و اوجالان و کاراییلان، نظریه‌پردازی کنند.
هیچ کس در صحت گزاره فوق، تردید ندارد!همه می‌دانند پ.ک.ک تضعیف شده است و دیگر توان عملیات تروریستی هم ندارد!
انتظار از یک گروه مسلح و البته تروریستی در این اوقات چیست؟ این است که این گروه به آبروی نداشته خود فکر کند و برای حفظ ظاهر هم که شده که دیگر کودکان را نرباید و آنها را به کشتن ندهد. و همچنین کودکان موجود در مقرهای خود را رها کند! در این مواقع، گروه و سران آن اگر اندکی عقل داشته باشند، باید احترام بیشتری برای شعور جامعه و منتقدان خود قائل باشد و اگر کودکی را فریب دادند و ربوده‌اند، برای بهبود نسبی وجهه خود، کودکان را آزاد کند. اما در این شرایط، پ.ک.ک چه می‌کند؟ ادامه لجاجت و نشان دادن ماهیت فرقه‌ای خود! 400 روز است مادران کودکان ربوده شده توسط پ.ک.ک، در مقابل دفتر حزب دموکراتیک خلق‌ها، تجمع کرده‌اند و خواهان آزادی کودکان خود هستند سرما و گرما و کرونا، باعث نشده آنها کوتاه بیایند. یک حزب سیاسی به عنوان حزب اقماری پ.ک.ک و سران آن، سکوت کرده‌اند، مادران و حس مادرانه آنها را به میت ترکیه منتسب نموده‌اند و یا صراحتا اقرار کردند که کودکان را آزاد نخواهند کرد. این امر یعنی چه؟ یعنی مسئولیت اجتماعی، وجهه سیاسی و مردمی و تصویر بیرونی یک گروه، برای سران پ.ک.ک مهم نیست. برای سران پ.ک.ک، مهم نیست مردم در مورد آنها چگونه فکر می‌کنند. چرا؟ چون تصویر بیرونی و مسئولیت اجتماعی، برای یک گروه مردمی و حزب واقعی، اهمیت دارد و نه یک گروه تروریستی مافیایی! همین واکنش و در واقع عدم واکنش پ.ک.ک، نشان از صحت اقدام این مادران و ماهیت تروریستی و فرقه‌ای این گروه دارد. اگر پ.ک.ک، به طور قانونی فعالیت می‌کرد، به جای کوهستان و غار، در شهر و روستا دفتر داشت، اگر دیکتاتوری در این گروه نبود و سران آن در انتخابات آزاد، انتخاب می‌شدند، وجهه بیرونی و جان نیروهایشان برای سران گروه اهمیت داشت. پ.ک.ک، همان اندک اعتبار خود را نیز در این 400 روز تحصن از دست داده است. حالا دیگر برای کسی آخرین نظرات بیمارگونه و «کپی-پیستی» اوجالان در باب کنفدرالیسم و آزادی و ماهیت بشر، اهمیت ندارد. برای اعضای پ.ک.ک، الان مهم این است چگونه در غار زنده بمانند و هدف پهپادهای ترکیه قرار نگیرند.
مساله مهم، اما واکنش خبرگزاری فرات وابسته به پ.ک.ک است. این خبرگزاری، کلاً روزه سکوت گرفته و این موارد را پوشش نمی‌دهد. این بازوی رسانه‌ای پ.ک.ک، بدتر از تروریست‌‌ها عمل کرده و اساس ماجرا را به هیچ انگاشته است. و در کمال پررویی مدعی حمایت از کردهاست! کُرد فقط اعضای پ.ک.ک هستند؟ کودکانی که پ.ک.ک ربوده و در مناطق مختلف به کشتن داده، انسان نبودند؟ گویی مادران و جان کودکان کُرد، برای پ.ک.ک و فرات ارزشی ندارند…. وقاحت پ.ک.ک، 40 سال است گریبان کردها را گرفته است؛ اما وقاحت خبرگزاری فرات، در این 400 روز به خوبی عیان شد…
