عبدالله اوجالان، رهبر زندانی پ.ک.ک در مورد دفاع کردها از خویش در برابر مهاجمان و احتمالاً دولت ترکیه، معتقد است: «صلح تنها بر پایه‌ی دفاع ذاتی می‌تواند معنا بیابد، صلحی عاری از دفاع ذاتی، تنها بیانگر تسلیم‌شدن و بردگی است». منظور تلویحی وی از این سخنان، بازدارندگی در قبال مهاجم است. سطحی از قدرت به‌خصوص در ابعاد نظامی برای دفاع را بازدارندگی می‌دانند. یعنی کشور/ گروه «الف» دارای قدرت کافی در عرصه نظامی است و به همین دلیل نیز کشور/گروه «ب» به دلیل هراس از قدرت نظامی «الف» به این کشور حمله نخواهد کرد. در این صورت جنگی رخ نخواهد داد. اوجالان، این مورد را به طور صحیح درک کرده است، اما در قبال رویکرد پ.ک.ک، توضیحی ارائه نمی‌دهد.
اولا باید گفت که اگر دفاع ذاتی، منجر به صلح می‌شود، چرا 40سال جنگ پ.ک.ک در منطقه، در عفرین و اقلیم و ترکیه، صلح به همره نیاورده است؟ اگر پ.ک.ک برای صلح می‌جنگند، چرا این صلح در مناطق کردنشین سوریه ایجاد نشد؟ چرا اقلیم کردستان عراق، حضور پ.ک.ک را نامشروع می‌داند؟ چرا شاخه ایرانی پ.ک.ک، یعنی پژاک، عملیات تروریستی انجام می‌دهد؟ یا صلح از مسیر عملیات تروریستی حاصل می‌شود؟
ثانیا، دفاع ذاتی، صرفا در امور نظامی خلاصه نمی‌شود. پ.ک.ک با دخالت‌های خود در شهرداری‌های شهرهای کردنشین در ترکیه، قدرت سیاسی حزب دموکراتیک خلق‌ها را نابود کرد و این حزب اکنون منزوی شده است! دفاع از کردها، در عرصه سیاسی توسط پ.ک.ک، نابود شد.
ثالثا، صلح باید در داخل گروه هم وجود داشته باشد. پ.ک.ک، هزاران نفر از اعضای خود را اعدام کرده است. بسیاری از مخالفان پ.ک.ک و اوجالان، ترور شدند! وی از کدام صلح سخن می‌گوید؟ استفاده از کودکان بعنوان سرباز، نشانه صلح‌طلبی است؟ واقعا کدام فرد مطلع و منطقی، سخنان پیچیده، بی‌محتوا و کم‌ارزش اوجالان در مورد صلح‌طلبی پ.ک.ک را باور می‌کند؟ آیا خود اوجالان نبود که دستور داد نیروهای پ.ک.ک، به حساسیت‌های ترکیه احترام بگذارند؟
