عفو بین لملل، دیدبان حقوق بشر، شورای حقوق بشر و کمیته‌ها و نهادهای مختلف عریض و طویل مختلفی در سطح جهان و مرتبط با سازمان‌های جهانی از جمله سازمان ملل متحد در زمینه حقوق بشر فعالیت می‌کنند. این نهادها در مانیفست و اساسنامه‌های خود اعلام کرده‌اند بی طرف هستند و بدون توجه به رنگ، زبان، نژاد، منطقه جغرافیایی، مواضع سیاسی و …. به بررسی موارد نقض حقوق بشر می‌پردازند.
هنگامی که گزارش‌های مختلف این نهادها در طی سال‌های گذشته به ویژه از سال 2004 – تاسیس رسمی پژاک در روز تولد عبدالله اوجالان – را بررسی می‌کنیم، متاسفانه در مورد اقدامات گسترده پژاک در ربودن و یا فریب کودکان، نوجوانان و جوانان کرد ایران به عنوان کودک سرباز برای کشته شدن در ترکیه یا سوریه چیزی دیده نمی‌شود. این موضوع یا عمدی است یا نهادهای مذکور از عمق فاجعه و وجود چنین مشکلی مطلع نیستند. در هر دو حالت، لازم است نهادهای حقوق بشری کُرد با اتخاذ رویکرد واقعا حقوق بشری و به دور از هرگونه استفاده ابزاری، موضوع را جهانی/ رسانه‌ای کنند.
گلناز اومویی میلان، فرزند تمل و نانا، اهل ماکو در آذربایجان غربی نیز از جمله قربانیان پژاک است که با نام سازمانی نوژیان احمد در 17 نوامبر 2016 در حکاری در درگیری پ.ک.ک با ارتش ترکیه کشته شد. پژاک/پ.ک.ک به چرایی کشته شدن نوجوانان ایرانی در جنگ خود با ارتش ترکیه همچنان پاسخ نداده است.
