محمد صدیق کبودوند که به اتهام “عضویت/همکاری” با حزب حیات آزاد کردستان (پژاک)، شاخه پ ک ک، محاکمه و چند سال زندانی شده بود، همزمان در زندان نیز با اجازه مسئولان مربوطه رشته حقوق خواند و فارغ‌التحصیل و نهایتا آزاد شد. او اکنون در زمینه حقوق بشر – حداقل در فضای مجازی – فعالیت می کند. اما با بررسی محورهای مورد نقد و انتقاد این زندانی سابق و فارغ التحصیل کنونی حقوق، برای هر خواننده ای این سوال مطرح می شود: چرا ایشان و همفکرانش فقط به بیرون نگاه می کنند؟ چرا فقط جنایات ترکیه علیه کردها را می بینند و به صورت یکطرفه قضاوت می کنند؟ مگر پ ک ک/پژاک نیز جنایت نمی کنند؟ چرا موارد متعدد قتل، شکنجه، اخاذی، فریب، ربودن کودکان، نوجوانان و جوانان کرد را حتی یکبار مورد انتقاد قرار نمی دهند؟ مگر اینان کرد نیستند که حقوقشان توسط پ ک ک/پژاک نقض می شود؟
در اینجا فقط به یک مورد – از دهها مورد – مستند اشاره می کنم که اسرین محمدی دختری 13 ساله و اهل سردشت توسط پژاک به عنوان کودک سرباز ربوده شده و چندین سال است از سرنوشت او خبری در دست نیست. همان طور که دست خط و اثرانگشت پدر و مادرش نیز نشان می دهند، پژاک او را ربوده و والدینش به دنیال اسرین محمدی می گردند؟
حال باید پرسید: جناب کبودبوند مگر عضویت یک کودک 13 ساله طبق قوانین بین المللی – شما حقوق خوانده‌اید – جنایت جنگی نیست؟ مگر اسرین کرد نیست؟ پس چرا دریغ از حتی یک مورد انتقاد از پ ک ک/پژاک به خاطر این جنایات؟ آیا واقعا انتظار دارید منتقد/مدافع حقوق بشر بودن شما را باور کنیم؟!
