یکی از مادران کرد که از شهریور سال گذشته تاکنون در برابر دفتر حزب دموکراتیک خلق ها (ه.د.پ.)، شاخه سیاسی پ ک ک در ترکیه، تحصن کرده است می‌گوید: “پسرم اکنون در پ ک ک و مسلح است. او هنوز کودکی بیش نیست. ه.د.پ. مسئول فریب دادن و ربودن پسرم است. پسرم را از ه.د.پ. می‌خواهم. من همانند دیگر مادران اینجا را ترک نخواهم کرد. به مقاومت علیه سیاست‌های آدم‌ربایی و فریب ه.د.پ. ادامه خواهیم داد.”
خانم سولماز اوونجا می‌گوید: “286 روز است در اینجا تحصن کرده‌ایم. پسرم باران فقط 15 سال داشت. چگونه به خود جرات می‌دهند یک کودک 15 ساله را از مدرسه دور کنند و در کوهستان مسلح کنند! پسرم به مدرسه می‌رفت. دیگر رمقی برایم نمانده و نمی‌توانم دوری از پسرم را تحمل کنم. هر شب کاپشن او را بو می‌کنم تا کمی به خودم تسکین بدهم و بخوابم. در حسرت دیدن پسرم هستم.”
این مادر کرد از طریق رسانه‌ها خطاب به پسرش گفت: “اگر صدایم را می‌شنوی بیا و تسلیم شو. فرار کن. خود را از آن جهنم نجات بده.”
عبدالله فاتح نیز از جمله کسانی است که به امید بازگشت پسرش تحصن کرده و می‌گوید: “دست از تحصن بر نمی‌داریم. تسلیم نمی‌شویم. 5 سال تمام زندگی‌ام را رها کردم و فقط به دنبال پسرم گشتم. فرزندم اگر صدایم را می‌شنوی از آن قتلگاه فرار کن و بیا تسلیم شو. بارها به کوهستان قندیل رفتم اما حتی اجازه ندادند برای یک لحظه پسرم را ببینم.”
پاییز سال گذشته پنج خانواده کرد ایرانی نیز در این تحصن شرکت کردند و خواهان برگرداندن فرزندان خود از پژاک، شاخه پ ک ک، شدند.
