در نشست مجازی سیامند معینی (رهبر پژاک) که در تاریخ ۲۶ دی ماه، با دیگر اعضای آن گروه پیرامون موضوعات مختلف در شبکه اجتماعی کلاب هاوس برگزار شد، اتفاق جالب و قابل تاملی رخداد که در این گزارش به آن اشاره خواهیم داشت.
دیدبان حقوق بشر کردستان ایران با تحلیل این نشست ۳:۳۰ در کلاب هاوس تلاش دارد تا مهمترین محورهای آن را در اختیار شما قرار دهد.
میهمانان متعددی در این نشست مجازی شرکت کردند و موضوع حضور«کودکان سرباز» در پژاک را مطرح کردند که با تکذیب سیامند معینی مواجه شدند!
رهبر پژاک این موضوع را به عنوان تبلیغات علیه آن گروه از طرف ایران، بارزانی ها و ترکیه دانست و از اساس منکر آن شد، تا زمانی که مادر یکی از نیروهای پژاک در این نشست مجازی فرصت صحبت کردن پیدا کرد.
آن خانم خود را شاپول معرفی کرد که احتمالاً از منطقه مریوان سرچشمه بوده باشد.
خلاصه صحبت وی همان موضوعی است که دیده بان حقوق بشر کردستان ایران از زمان تأسیس آن در سال ۲۰۱۹ به آن نحو مبسوط و مستند پرداخته است، یعنی وجود پدیده «کودک سرباز» در پژاک و سختی هایی که خانواده های اعضای ایرانی آن گروه پشت سر می گذارند.
سوال خانم شاپول
«من از داخل کردستان ایران تماس می‌گیرم. من مادر یکی از سربازان شما هستم.
پسرم سه سال است که آنجاست و بارها درخواست ملاقات با او کردیم ولی نیروهای پژاک کمکی نمی‌کنند. دلیل این موضوع چیست؟
چرا پژاک برای شاد کردن خانواده ها تلاش نمی کند؟ آیا واقعا برای شما سخت است؟
من {آنقدر ناامید} هستم که حاضرم با شما تمرین کنم و هر کاری انجام دهم تا اعتماد شما را جلب کنم تا بتوانم فرزندم را ببینم.
اکنون تعدادی از سربازان شما فرار کرده و برگشته اند و فقط گفته اند که دلشان برای خانواده هایشان تنگ شده است!
چرا پژاک به این موضوع فکر نمی کند؟ آیا برای دیدن فرزندم باید تا روز قیامت صبر کنم؟ چگونه می توانم فرزندم را ببینم و با او صحبت کنم؟ حق زن بر فرزندش را هرگز نباید نادیده گرفت.»
پاسخ معینی
«فرزند شاپول سه سال است که با ما بوده است. کفش‌های او روی سر من است (یعنی به آن احترام می‌گذارم).
ما همچنین می‌خواستیم همه خانواده‌های اعضایمان بتوانند بیایند و فرزندان خود را ببینند، اما متاسفانه مشکلات امنیتی جدی برای خانواده‌ها و همرزمان ما وجود دارد. ما هستیم و باید مراقب باشیم و ساده نباشیم.
لطفا با رفقای ما تماس بگیرید و اطلاعات شخصی خود را به آنها بدهید.»
ناکافی
پاسخ معینی در مورد درد خانواده هایی که فرزندشان را نمی بینند کافی نیست، چرا که دیگر گروه‌های شبه‌نظامی کُرد به سربازان خود اجازه می‌دهند که هراز چند گاهی با خانواده‌هایشان ارتباط برقرار کنند.
اگرچه در شرایط ایده آل، بهتر این است که به مردم کرد خدمت کنیم تا بچه های کرد بزرگ شوند و به شهروندانی باسواد و محترم تبدیل شوند.
مردم کرد به پزشک، مهندس و معلم نیاز دارند، نه به کودک سرباز.
پژاک همچنان به «نقض کنوانسیون ژنو» در خصوص عدم استخدام کودکان (افراد زیر ۱۸ سال) توسط دولت ها، ارتش ها و گروه های مسلح که در سال ۲۰۱۵ آن را امضا کرده است، ادامه می دهد.
