۱۵ آگوست، در طول این ۳۹ سال روزی است که حزب کارگران کردستان ترکیه یا پ.ک.ک، فعالیت مسلحانه علیه نظامیان تحت امر دولت آنکارا را آغاز کرد.
عبدالله اوجالان رهبر پ.ک.ک که پیش از کودتای نظامی سال ۱۹۸۰ میلادی، فرار را بر قرار ترجیح داده و همراه با همسر و گروه مهمی از یارانش به سوریه و لبنان گریخته بود، از راه دور دستور حمله را صادر کرد و چنین شد که گروهی از افرادی که تحت امر اوجالان آموزش دیده بودند، به طور همزمان به دو پاسگاه مرزی در اروه و شمزینان ترکیه حمله کردند. فرمانده شاخه نظامی پ.ک.ک در آن مقطع، فردی به نام معصوم کورکماز بود. از آن تاریخ ۳۹ سال می‌گذرد…
به راستی دستاورد پ.ک.ک و نیروهای وابسته به آن در طول ۳۹ سال گذشته چه بوده است؟ ۳۹ سال نزاع مسلحانه، ترور، آتش زدن اموال مردم و دولت، خودسوزی، قتل‌عام و حذف برای کردهای ترکیه و منطقه چه دستاورد محسوس اقتصادی، سیاسی، حقوقی، اجتماعی، امنیتی و روانی داشته است؟ توسعه‌نیافتگی مناطق کردنشین در ایران و سوریه و ترکیه، دستاورد محسوب می‌شود؟ استفاده از کوکان به‌عنوان سرباز، بر هم زدن امنیت روانی و اجتماعی کردها و ترک‌ها در اروپا و خرابکاری و جنگ خیابانی در کشورهای اروپایی، تولید و توزیع مواد مخدر، جنگ خونین داخلی میان کردها، امنیتی کردن حقوق قومیت کُرد، حاصل منازعه‌ی مسلحانه‌ی عده‌ای چپ‌گرا بدون درک ضرورت‌های منطقه و کشورداری بوده است.
نکته مهم این یادداشت کوتاه، اما اصرار پ.ک.ک به ادامه روش غلط و خسارت‌بار گذشته است. هر روز، سایت این گروه مسلح به ادامه جنگ با ارتش ترکیه افتخار می‌کند. این در حالی است که به واسطه تسلط ارتش ترکیه بر هوا و فناورهای پیشرفته آن، شانس پ.ک.ک برای پیروزی در یک جنگ چریکی و کوهستانی، بسیار اندک شده است. همچنان هنوز مشخص نیست هدف پ.ک.ک از جنگ چیست؟ دموکراتیک‌تر شدن ترکیه، تشکیل کشور مستقل یا بازی نظامی برای امتیازگیری سیاسی؟ در این فضا، نیروهای پ.ک.ک عملا به قربانی مطامع سران تبدیل شده‌اند؛ چون نه فرمانده مقتدر و حرفه‌ای دارند و نه مسلح به سلاح پیشرفته هستند. اگر ترکیه، عراق و سوریه را اشغال کرده است، عملا به دلیل سیاست‌های پ.ک.ک و گروه‌های وابسته به آن است که بهانه لازم را به ترکیه داده است. پ.ک.ک بود که با جنگ خندق‌ها، عملا زمینه شکست مذاکرات صلح را فراهم آورد. سیاست‌های پ.ک.ک باعث شده شهرهای کردنشین ترکیه از منظر هر شاخصی، توسعه‌نیافته‌تر و عقب‌افتاده‌تر هستند. پژاک، شاخه ایرانی پ.ک.ک در حدود ۲۰ سال گذشته چندین عملیات تروریستی در ایران انجام داده و صرفا مردم عادی را به قتل رسانده است. استان کردستان ایران نیز شرایط مشابهی با مناطق کردنشین ترکیه از نظر توسعه، نرخ اشتغال و… دارد. بخش مهمی از خاک سوریه نیز در اختیار گروه‌های کُرد متحد پ.ک.ک است که در حال غارت نفت سوریه و تحمیل فقر به مردم و دولت سوریه با همکاری آمریکا هستند. در واقع رویکرد پ.ک.ک جز ویرانی، تباهی، ترور، اشغال خارجی، فقر و… برای سوریه، ایران، ترکیه و عراق و کردهای این ۴ کشور نداشته است. به تازگی نیز سایت فرات وابسته به پ.ک.ک عکس دخترانی را منتشر کرده و مدعی شده که به مناسبت ۱۵ آگوست به پ.ک.ک پیوسته‌اند.
همچنان که در عکس دیده می‌شود، این دختران افرادی هستند که مشکل بتوان آنان را جوان خواند و برخی از آنان حتی نوجوان هستند. واقعیت این است که حالا پ.ک.ک گروهی است که توسط چند پیرمرد خسته، عبوس و لجباز اداره می‌شود که فرماندهان و نیروهای زبده و باتجربه خود را غالباً از دست داده‌اند و افراد تحت امر آنان، اکثراً از میان نوجوانان کم سن و سال روستایی و ساده‌ای انتخاب می‌شوند که آنان را فریفته و با آمال دروغین به کوه برده‌اند.
