بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
آنطور که «کمال ممندی» در گفتگویی با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران مطرح کرده، «تنها دلیلم برای عضویت در پ.ک.ک فقر بود، مدتها به دنبال کار می‌گشتم و انواع و اقسام شغل ها را امتحان کرده بودم ولی به جایی نمی رسیدم، کم کم داشتم افسرده می شدم و تمام زمانم را در دنیای مجازی می گذراندم.»
وی در ادامه گفت: «در همین میان جذب یک سری تبلیغات عناصر پ.ک.ک شدم، زیاد آنها را نمی شناختم ولی می دیدم که همه آن ها شاد بودند تمام فیلم ها و عکس هایشان را که نگاه میکردم مدام در حال رقص و پایکوبی بودند.»
در این قسمت از صحبت های «کمال ممندی» دو نکته وجود دارد، یکی موضوع فقر و عدم شغل مناسبی که این فرد و جوانانی شبیه وی بتوانند به آن مشغول شوند و کسب درآمد داشته باشند، دیگر فضای مجازی و استفاده عناصر گروه های شبه نظامی از آن.
در خصوص نکته اول که باید تاکید کنیم همانطور که بارها دیدبان حقوق بشر در مطالب پیشین خود هم بیان کرده است، باید نسبت به توسعه و آبادانی بیش از پیش مناطق مرزی و کُردنشین اهتمام جدی شکل بگیرد.
تا زمانیکه مسئولین دولت ایران و البته مسئولین استانی نسبت به رفع مشکلات متعدد اقتصادی و معیشتی مردم مناطق مذکور توجه لازم را نداشته باشند و این موضوع را جزو اولویت خود به حساب نیاورند، نمیتوان نسبت به کاهش احتمال عضو گیری پ ک ک/پژاک از میان کُردهای ایرانی امیدوار بود.
اما در خصوص نکته دوم و بحث فضای مجازی و استفاده آن گروه ها از شبکه های اجتماعی برای جذب نیرو باید گفت که به هرحال فضای مجازی هم میتواند تهدید باشد و هم فرصت و این کاملا بستگی به نحوه و هدف استفاده افراد از آن دارد.
باتوجه به گستردگی دامنه فعالین مجازی و استفاده جوانان از شبکه های اجتماعی، طبیعی است که نیروهای فعال پ ک ک/پژاک از این فرصت تلاش کنند بهره برداری به نفع خود داشته باشند.
بنابراین، سیاست «فریب» در این حوزه نقض پر رنگی پیدا کرده و آنها با ارائه تصویری دروغین از خود و زندگی روزانه اعضایشان در رسانه های مکتوب، تصویری و شبکه های اجتماعی وابسته به خود، جوانان را با وعده زندگی در محیطی شاد! و برخورداری از امکانات فریب می دهند.
در این خصوص «کمال ممندی» در گفتگویی که با ما داشت گفت: «علاوه بر کلاس های آموزشی که از اول روز تا زمانی که هوا تاریک میشد برقرار بود، مجبور و مشغول به انواع و اقسام کارهای سنگین بودیم، از کندن زمین گرفته تا جابجایی وسایل سنگین!»
بنابرین،آگاهی بخشی به افکار عمومی و به خصوص خانواده های کُرد ایرانی به منظور دانستن آنکه واقعیت و ماهیت این گروه های شبه نظامی کاملا عکس آن شعارها و تصاویر شادی، رقص و پایکوبی است که در رسانه های خود نشان می دهند، ورود به گروه های فوق الذکر یا با موفقیت و شانس فرد عضو به فرار از آنجا می انجامد یا در صورت دیگر، کشته شدن در میادین نبرد سوریه و عراق را نصیب آنها خواهد کرد.
