دومین کنفرانس تشکیلات اروپای پژاک در اروپا در روزهای ۲۴ و ۲۵ ژوئن در استکهلم سوئد برگزار شد.
بعد از اجازه سخنرانی به رئیس این گروه مسلح که در لیست سیاه و تروریستی برخی کشورها قرار دارد، رخداد فوق، دومین رویدادی است که در اروپا اجازه برگزاری یافته است. در واقع، بعد از بروکسل، اکنون استکهلم نیز میزبان اعضای یک گروه مسلح و تروریستی شده است که در کارنامه خود سابقه ترور، آدم‌ربایی، استفاده از کودکان به‌عنوان سرباز و… را دارد. در این بین، آنچه مایه تاسف و شگفتی است سکوت عجیب وزارت امور خارجه ایران است. نه سفیر سوئد به وزارت خارجه جمهوری اسلامی احضار شده و نه اعتراض رسانه‌ای را شاهد هستیم.
در واقع دولت ایران، ظاهرا حساسیتی نسبت به حضور آشکار یک گروه تروریستی در خاک اروپا و سوئد ندارد و نگران جان اتباع خود نیز نیست. چگونه یک گروه تروریستی در خاک اروپا جولان می‌دهد، اما خبری از اعتراض رسمی دولت ایران در رسانه‌ها وجود ندارد؟ مگر پژاک، از نظر دولت ایران یک گروه تروریستی نیست؟ مگر همین پژاک، نیروهای رسمی و مسلح ایران را ترور نکرده است؟ مگر در غرب کشور دولت ایران در حال جنگ نظامی با این گروه مسلح نیست؟ پس چرا جمهوری اسلامی در قبال این همکاری آشکار سوئد و پژاک، سکوت کرده است؟ مگر پژاک، اتباع ایران به ویژه کودکان را در ساختار خود به‌عنوان سرباز، به‌کار نگرفته و آنها را به کشتن نداده است؟
در این زمینه، اول باید از وزارت امور خارجه و سفارت جمهوری اسلامی در سوئد سوال پرسید. سفیر و دیپلمات‌های جمهوری اسلامی در سوئد در قبال این همکاری سوئد و یک گروه تروریستی، چه اقداماتی را انجام داده‌اند؟ محض اطلاع این افراد و البته دولت ایران باید گفت برنامه پژاک، برای سال فعلی، ضربه بیشتر به دولت ایران است. چرا دولت ایران سکوت کرده است؟
پژاک به صراحت اعلام کرده است که به «مبارزه‌ی همه‌جانبه در خارج از کشور علیه جمهوری اسلامی و دولت مرکزی در ایران» ادامه خواهد داد. به‌راستی دولت ایران چرا در زمینه فشار بر سوئد، از آنکارا الگوبرداری نمی‌کند؟ آنکارا تمام فشار خود را بر اروپا و کشورهای میزبان سران پ.ک.ک (گروه مادر پژاک) متمرکز کرده است. هر نوع امتیاز سیاسی و امنیتی و اقتصادی، منوط به تحویل دادن سران پ.ک.ک به ترکیه شده است. اما در رفتار دولت ایران، اثری از فشار بر سوئد و بروکسل دیده نمی‌شود. اقدام حداقلی، احضار سفیر و واکنش جدی رسانه‌ای است؛ که آن هم نیز در وزارت امور خارجه ایران دیده نمی‌شود.
گویی جان شهروندان کُرد ایرانی، برای دولت ایران، بی‌ارزش است.
