حضور نظامی ترکیه در لیبی به یکی از موضوعات مهم شمال آفریقا تبدیل شده و حتی کشورهایی مانند مصر علنا علیه ترکیه موضع می‌گیرند. لیبی که در دوره عثمانی بخشی از خاک سلطان ترک بود، پس از مدت‌ها کنترل توسط ایتالیا، توانست مستقل شود. اما با کودتای معمر قذافی بیش از چهار دهه تحت دیکتاتوری مطلق او قرار گرفت که تمام قوانین کشور در کتابچه‌ای سبز و به عبارتی دیگر توهمات معمر قذافی خلاصه می‌شد. لیبی در آن دوران کشوری بدون پارلمان بود.
حزب کارگران کردستان (پ.ک.ک) که مدعی دفاع از حقوق بشر و دموکراسی نه تنها برای کردها بلکه برای همه جهان است! به حمایت‌های مالی لیبی در دوران معمر قذافی وابسته بود و عبدالله اوجالان طی نامه‌ای پر از مدح و ستایش برای قذافی او را فردی انقلابی و دموکراتیک نامید! و عثمان اوجالان را موظف کرد برای دریافت کمک‌های لیبی مدتی در آن کشور بماند! این اقدام پ.ک.ک در تضاد آشکار با تمام اصول حقوق بشر بود. پ.ک.ک با فردی وارد روابط دوستی و ارتباط شد و از او کمک دریافت می‌کرد که در تمام دنیا نماد دیکتاتوری مطلق بود. قذافی که فردی متوهم بود حتی بخشی از سایت رسمی شخصی خود را به کردی نوشته بود! قذافی در حالی به دستور سارکوزی، رئیس جمهور وقت فرانسه، کشته شد که در زیر یک پل جاده شوسه تنها بود! کارنامه پ.ک.ک مملو از تکیه کردن به بزرگترین ناقضان حقوق بشر است؛ از قذافی گرفته تا صدام حسین.
