ترجمه از: دیدبان حقوق بشر کردستان ایران منبع: http://ob.nubati.net
اوجالان چگونه دستور قتل ۱۱ عضو ارشد را صادر کرد
در اوایل دهه هشتاد میلادی، چتین گونگور، عضو ارشد پ.ک.ک در اروپا و با نام سازمانی «سمیر» خواهان اصلاحات داخلی در پ.ک.ک شد. وی به این نتیجه رسید که این گروه بیش از حد اقتدارگراست. افکار و ایده‌های اوجالان در طی کنگره دوم اوت ۱۹۸۲ در مقرهای فلسطینی‌ها در مرز سوریه با اردن خیلی مورد استقبال قرار نگرفت. لذا اوجالان همیشه از چالش برای اقتدار خود و اتحاد پ.ک.ک تحت اقتدار خود نگران بود و سمیر را مشکل‌ساز تشخیص داد. سمیر با حزب چپگرای ترک «راه انقلابی» از نزدیک کار کرده بود و این حزب در تفکر لنینیستی خود بازنگری می‌کرد و بر این باور بود که انقلاب باید تابع باشد نه برعکس.
سمیر در سال ۱۹۸۳ پ.ک.ک را ترک کرد اما باز هم قبول کرد تا در آپارتمانی در شهر کلن آلمان با فعالان پ.ک.ک دیدار کند به امید این که با اوجالان به سازش برسند. اما او به داشتن ارتباط با شاهین دونمز، یک عضو ارشد پ.ک.ک که در سال ۱۹۷۹ «علیه پ.ک.ک اعتراف کرده بود» بود، متهم شد. در آپارتمان را به روی او قفل کردند. سمیر در آپارتمان ماند. یک هفته بعد توانست فرار کند. در اوایل ۱۹۸۴، روزنامه رسمی پ.ک.ک «سرخوبوون» سمیر را «خائن» نامید. این واژه در ادبیات پ.ک.ک یعنی فرد باید به قتل برسد. در روز اول نوامبر عصر سال ۱۹۸۵ سمیر و دو عضو دیگر سابق پ.ک.ک در گردهمایی فعالان کُرد در استکهلم سوئد شرکت کردند. در زمان استراحت یک جوان از پشت سر سمیر را با گلوله به قتل رساند. قاتل تاکید کرد قتل جنبه شخصی داشته، اما رفقای سابق سمیر بدون کمترین تردیدی اعلام کرد پ.ک.ک او را ترور کرده است.
خود پ.ک.ک نیز بروشوری را منتشر کرد و طی آن قاتل را میهن‌پرست نامید: «این جاسوس فتنه‌گر (سمیر) توسط خلق ما به سزای عملش رسید».
این اظهارات آلیزا مارکوس مورد تایید تانر آکچام یک عضو ارشد سازمان «کارگر انقلابی» در اروپا است که نماینده سازمان «راه انقلابی» در اروپا می‌باشد. وی در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۲، گفت: «ما رفیقی به نام چتین گونگور با نام سازمانی سمیر داشتیم. او اهل درسیم و ارمنی و عضو کمیته مرکزی پ.ک.ک و مسئول امور اروپا بود. به دستور اوجالان بازداشت شد، چون خواهان دموکراسی در پ.ک.ک بود. سمیر را در خانه‌ای در کلن محبوس کردند اما موفق شد فرار کند. می‌دانست کشته خواهد شد. به هامبورگ نزد ما آمد. نمی‌توانستیم از او محافظت کنیم. من ترتیبی دادم سمیر با عفو بین‌الملل، حزب سوسیال دموکرات و حزب سبز و چندین سازمان دیگر دیدار کند. او خواهان حفاظت از خود بود اما نتوانست آن را به دست بیاورد. چون نتوانستیم در هامبورگ از سمیر محافظت کنیم، او به سوئد رفت و آنجا مخفی شد. حدس می‌زنم یک سال یا یک سال و نیم بعد او در یک شب فرهنگی برای اولین بار شرکت کرد و آنها آن شب او را کشتند».
قتل‌های درون سازمانی در سطوح ارشد پ.ک.ک
قتل سمیر نشانه پیروزی علنی اوجالان بر او و چالش علیه اقتدار خود بود. اما سمیر تنها قربانی اقدام اوجالان برای تضمین این نکته نبود که اقتدارش با چالش مواجه نگردد. اوجالان بین سال ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۵ حداقل دستور قتل ۱۱ عضو ارشد سابق یا حاضر پ.ک.ک را صادر کرد. بعضی‌ها توانستند فرار کنند و مخفی شوند، اما بیشتر آنها در اروپا یا شمال عراق در مقر پ.ک.ک در دره لولان هدف گلوله قرار گرفتند. ابراهیم آیدین که برای اولین بار در زندان آنکارا در سال ۱۹۷۲ با اوجالان هم سلولی بود، در درگیری لفظی با سمیر از اوجالان حمایت کرده بود. او در پایان سال ۱۹۸۴ به مقر لولان در شمال عراق اعزام شد. آیدین متوجه شد دیگر اعضا رفتاری مشکوک با وی دارند. آیدین از لولان فرار کرد و به نیروهای کرد مسعود بارزانی پناه برد که در نزدیکی مرز ایران مستقر بودند.
یک زن با نام سازمانی «اَوین»، به اندازه آیدین شانس نداشت. اوین در سال ۱۹۸۵ با تایید اوجالان در مقر لولان اعدام شد. او در اروپا با سمیر کار کرده اما در بحث‌ها از اوجالان طرفداری کرده بود. سائمه آشکین، که از سمیر دفاع کرده بود، به دستور اوجالان در سال ۱۹۸۳ از آلمان به دمشق برگشت و در اواخر سال ۱۹۸۴ یا اوایل ۱۹۸۵ توسط پ.ک.ک اعدام شد. صوفی کاراکوش مشهور به شورش نیز با سمیر کار می‌کرد و سپس به دره لولان اعزام و در اواخر سال ۱۹۸۴ اعدام شد. حداقل سه عضو پ.ک.ک که در اروپا با سمیر کار کرده و پ.ک.ک را ترک کرده بودند یک سال بعد از قتل سمیر در ۱۹۸۴ در اروپا کشته شدند. افرادی به نام «زولفو گوک، انور آتا و مراد بایراکلی».
اوجالان به صورت همزمان بر انزوا و قتل مخالفین متمرکز شده بود. رسول (داوود) آلتینوک، عضو کمیته مرکزی، در سال ۱۹۸۲ بازداشت شد و پس از آن در سال ۱۹۸۴ به دره لولان منتقل و در آنجا اعدام شد. باقی قرار عضو کمیته مرکزی یکی از معدود افرادی است که موفق به فرار شد. او در سال ۱۹۸۲ بازداشت و به دره لولان اعزام شد اما به خاطر یک اقدام غیرمنتظره نگهبانی توانست فرار کند. اعضای سابق پ.ک.ک مستقر در شمال عراق در اواسط دهه هشتاد میلادی می‌گویند شش یا هشت عضو دیگر- احتمالا تعداد بیشتری اعدام شدند، چون کسی دقیقا مطمئن نیست- بین ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۵ به قتل رسیدند.
