عبدالله اوجالان برای رسیدن به درجه دیکتاتوری مطلق در پ ک ک مراحل مختلفی را طی کرد و در هر مرحله با قتل و حذف فیزیکی مخالفان درون سازمانی یک گام به جلو می گذاشت. عبدالله اوجالان در سال 1978 در اولین کنگره پ ک ک در روستای فیس از توابع لیجه به عنوان دبیرکل پ ک ک انتخاب شد و طبق مانیفست پ ک ک پست دبیرکلی همیشگی نیست و بایستی پس از اتمام هر دوره، با رای‌گیری و چارچوب تعیین شده فرد جدید یا قبلی انتخاب می‌شد اما اوجالان به تدریج و به ایجاد رعب و وحشت فضا را تغییر داد تا کسی حتی جرات مطرح کردن موضوع پست دبیرکلی را نداشته باشد. او سپس دستور داد عنوان دبیرکلی به “سروک” یعنی رهبر تغییر یابد و پس از مدتی آن را نیز به “سروکاتی” یعنی رهبری تغییر داد و بدین ترتیب رهبری خود بر پ ک ک را همیشگی نمود.
کایل اورتون، نویسنده بریتانیایی در صفحه توئیتر خود با آوردن بخش‌هایی از کتاب “خون و باور” اثر آلیزا مارکوس نویسنده آمریکایی و خبرنگار سابق رویترز در استانبول به نقل از یک عضو مصاحبه‌شونده پ ک ک می‌نویسد:
“تفکر قتل مخالفان و منتقدان در پ ک ک طوری بود که آن را امری مقدس می دانستیم. چطور ممکن بود کسی از سازمان انتقاد کند؟! عبدالله اوجالان مسیر را مشخص می‌کرد و ما فقط تبعیت می‌کردیم.”
این نویسنده در ادامه می‌گوید: “این اقدامات سبب می‌شد پ ک ک دچار انشعاب ایدئولوژیک و سازمانی نشود و حرف اول و آخر را اوجالان بزند.”
“اعضای مصاحبه‌شونده پ ک ک می‌گویند بین سال‌های 1984 و 1985 تعداد شش کادر ارشد و با تجربه خیلی راحت به قتل رسیدند چون تصور می‌شد بعدا به تهدید تبدیل شوند و یا به عنوان سربار و اضافی تلقی می‌شدند. به عنوان مثال، یک عضو زن که در زندان به خاطر شکنجه دچار ضربه ذهنی شده بود در دره لولان به قتل رسید چون نمی‌دانستند با او چه کنند لذا با عنوان این که جاسوس دشمن است او را به قتل رساندند. اوجالان پس از آغاز رسمی عملیات در سال 1984 مقر دره لولان در شمال عراق را رسما به مرکز قتل مخالفان تبدیل کرد چون می‌دانست اکنون توجه همه به جنگ خواهد بود نه حذف مخالفان داخلی”.
کایل اورتون در ادامه بخش دیگری از کتاب را به استناد مصاحبه با اعضای سابق پ ک ک آورده و می‌نویسد:
“محمد شنر از اعضای بنیانگذار و ارشد پ ک ک بود. اوجالان به دستور قتل او نیز اعتراف کرد. محمد شنر هم وجود حرمسرای اوجالان را افشا کرد و هم اسنادی را منتشر کرد که ثابت می‌کرد شورای مرکزی هیچ‌کاره و شخص اوجالان همه‌کاره است و این با دموکراسی مورد تاکید پ ک ک در تضاد بود. همچنین، شنر با تکیه فقط به خشونت مسلحانه مخالف بود. وی اسنادی را منتشر کرد که طبق آن اوجالان به اعضای پ ک ک دستور داد در جنگ خلیج فارس با نیروهای صدام حسین همکاری کنند و با توجه به جنایات صدام علیه کردها، تعداد زیادی از اعضای پ ک ک از این دستور سرپیچی کردند لذا اوجالان آنها را اعدام کرد.” بی‌دلیل نیست که این گزارش‌های هاف پوپ را تایید می‌کند مبنی بر این که یک چهارم اعضای پ ک ک در طی جنگ خلیج حذف شدند. چون اوجالان در راستای برنامه صدام با هر گونه خودمختاری برای کردهای عراق مخالف بود اما فرماندهان پ ک ک در شمال عراق این را رد کردند.”
در راستای تایید گزارش مذکور بایستی گفت امروز پ ک ک به صورت علنی و رسمی با هر گونه استقلال کردها مخالفت می‌کند و در همه‌پرسی استقلال 2017 در اقلیم کردستان نیز به صراحت با تاسیس هر گونه دولت-ملت برای کردها مخالفت کرد.
