با بررسی دقیق‌تر بیانیه‌های کتبی و شفاهی پ ک ک، مقامات آلمانی به این نتیجه رسیدند که این گروه از آلمان به عنوان یک مرکز عقب‌نشینی، لجیستیک و تامین مالی برای جنگ مسلحانه خود در ترکیه، عراق و سوریه استفاده می‌نماید و پ ک ک فقط در فعالیت‌های جبهه‌ای در آلمان حضور دارد. اما، پ ک ک در کنار فعالیت‌های مذکور دست به اقدامات خشن در آلمان زده و هنوز هم می‌زند. این گروه در چندین فعالیت جنایی و تروریستی در آلمان و کشورهای دیگر دست داشته است. مانند عملیات انتحاری، آدم ربایی کودکان و جوانان به عنوان عضو، حمله به مراکز ترکیه و شهروندان آن و زخمی نمودن مهاجران کرد مخالف پ ک ک. درواقع، پ ک ک در سال 1993 به خاطر حملات علیه مراکز خارجی به ویژه ترکیه و فعالیت‌های خشن و تروریستی در آلمان ممنوع شد. اشغال کنسولگری ترکیه در مونیخ توسط پ ک ک که به “شب وحشت در مونیخ” مشهور است شانزده زخمی بر جای گذاشت (6). اما اگر چه فعالیت‌های آن پس از این اقدامات تروریستی ممنوع شد پ ک ک همچنان به اقدامات تروریستی خود ادامه می‌دهد. پ ک ک در سال 1999 به کنسولگری اسرائیل در برلین نیز حمله کرد که سه نفر کشته شدند و دهها نفر از پرسنل کنسولگری و پلیس را زخمی کرد (7). این حملات علنا نشان داد پ ک ک قصد ندارد دست از خشونت بردارد. همه می‌دانند پ ک ک فقط به مراکز ترکیه و خارجی حمله نمی‌کند بلکه گروههای کردی را نیز با خشونت هدف قرار می‌دهد. رهبری ارشد پ ک ک همه افراد و گروههایی را اعدام کرده که علیه دیکتاتوری آن مقاومت کردند و در بیشتر کشورهای اروپایی از جمله آلمان مخالفان خود را به قتل رسانده است.
نخست، در سال 1984 این گروه در روز روشن در یک خیابان شهر روسلهایم آلمان یک عضو مخالف خود را به قتل رساند. سپس، رمضان آدیگوزل، یک عضو سابق گروه کومکار و معلم کرد زبان، در سال 1987 در خیابانی در شهر هانوور هدف گلوله قرار گرفت و کشته شد. این موارد نشان داد پ ک ک دیگر گروههای کردی را نیز سرکوب می‌کند (8). طبق گفته خدر ساری کایا، فرمانده سابق پ ک ک، در سال 2002 پ ک ک یک عضو زن به نام فیلیز یرلی کایا با نام مستعار “گولان” و از فرماندهان یگان‌های مدافع زن (YJA-Star) را به قتل رساند تا هشداری برای دیگر اعضا باشد به صورت مستقل از سازمان عمل نکنند. در طی کنگره پنجم پ ک ک در سال 1995، این سازمان تروریستی تصمیم گرفت میزان عملیات انتحاری را افزایش دهد. از این رو بین سال 1995 تا 1999 تعداد 25 عملیات انتحاری انجام داد. پ ک ک از جمله سازمان‌های تروریستی است که بیشترین غیرنظامیان را به قتل رسانده است. پس از دستگیری عبدالله اوجالان رهبر پ ک ک در سال 1999 و ادعاهای مبنی بر ایفای نقش آلمان در این دستگیری، یک عضو 17 ساله پ ک ک به نام فاطمه با شعار “زنده باد اوجالان” در شهر هخینگن آلمان خودسوزی کرد (9). سازمان‌های باصطلاح مدنی حامی پ ک ک عاملان انتحاری را ب عنوان الگو برای جوانان کرد در آلمان معرفی می‌نمایند و به افتخار آنها جشنواره برگزار می‌کنند. استخبارات آلمان گزارش کرده اگر تجار و صنعتگران کرد از پرداخت پول به آن خودداری کنند پ ک ک به آنها حمله کرده و زخمی می‌نماید. آلمان فاقد یک مکانیسم برای محافظت از مهاجران کرد در برابر این سازمان است. درواقع، تهاجمات مشابه در دادگاهها در دهه نود نیز رخ داد هنگامی که پ ک ک به اندازه امروز قوی نبود. مهاجران کرد در برابر حملات پ ک ک احساس تنهایی و تهدید می‌کنند و جرات نمی‌کنند به مقامات آلمانی مراجعه کنند.
پ ک ک و این سازمان‌های باصطلاح مدنی حامی این گروه تروریستی برخلاف دیگر گروههای کردی هرگز مشکلات مهاجران کرد را در دستورکار خود قرار نداده اند بلکه برعکس، فعالیت‌های خود را طوری تنظیم کرده‌اند تا از جنگ مسلحانه پ ک ک حمایت کامل کنند. سرانجام، این باعث شد پ ک ک خشونت‌های خود را از خاورمیانه به اروپا نیز بکشاند.
ارزیابی عملکرد پ ک ک در خشونت و تروریسم از گذشته تا امروز در خارج از ترکیه نشان می‌دهد این حملات به موازات فعالیت‌های تروریستی آن در ترکیه و سوریه انجام می‌شوند. همچنین جالب است زمانی که ترکیه در جنگ با پ ک ک موفق می‌شود این سازمان حملات خود را افزایش می‌دهد. ظاهرا پ ک ک از خشونت و تروریسم به عنوان تهدیدی جهت ناچار کردن اروپا به فشار بر ترکیه استفاده می‌کند. به ویژه، پس از تماس با مقامات آلمان در سال 1995 و جلسات بین هاینریش لومر دادستان سابق و اوجالان در دمشق، پ ک ک در 1996 اعلام کرد به حملات خشن در آلمان پایان خواهد داد. این نشان می‌دهد چگونه خشونت به ابزار چانه‌زنی این گروه تبدیل شده است. درواقع لومر گفت: درواقع تنها هدف دولت آلمان باید این باشد از ایجاد خشونت توسط این سازمان در آلمان جلوگیری نماید. این نیز نشان داد اولویت دولت فدرال آلمان در مورد پ ک ک “امنیت خودش” است. چند سال بعد از این گفتگوها بین پ ک ک و مقامات آلمان، دولت فدرال پ ک ک را از دسته سازمان‌های تروریستی خارج کرد و در سال 1998 آن را به عنوان یک “سازمان جنایتکار” معرفی نمود. توجیه نیز این بود پ ک ک مدت مدیدی فعالیت تروریستی انجام نداده است. اما در واکشن به دستگیری اوجالان در سال 1999 و موج جدید تروریسم، پ ک ک کنسولگری اسرائیل را اشغال کرد و در نتیجه آن سه هوادار پ ک ک کشته شدند و 16 نفر نیز از پرسنل کنسولگری زخمی گشتند. پ ک ک باز هم ثابت کرد یک سازمان تروریستی است و دست به حملات تروریستی می‌زند.
اعضای پ ک ک تحت تاثیر تحولات سوریه، با هدف وادار کردن آلمان به اتخاذ رویکردی در طرفداری از پ ک ک اقدامت خشن را آغاز کردند. این گره وقتی در سختی قرار می‌گیرد از دولت فدرال به عنوان ابزار فشار علیه ترکیه استفاده می‌کند. تاکنون، آلمان با این سیاست غلط راه را برای پ ک ک باز کرده تا اقدامات خشن انجام دهد.
در یک مورد اخیر، آلمان تحت تاثیر محافل مرتبط با پ ک ک روند مدرن نمودن تانک‌های لئوپارد را به تعویق انداخت که طبق توافق قبلی قرار بود به ترکیه بفروشد (11). درواقع، وقتی ترکیه عملیات “شاخه زیتون” را آغاز کرد پ ک ک باز هم در آلمان خشونت را از سر گرفت. یک گروه وابسته به پ ک ک به نام “ابتکار جوانان آپویی” بیانیه‌ای داد: کنسولگری ترکیه، مراکز حزب عدالت و توسعه، ترک‌های فاشیست، کافه‌ها و مغازه‌های متعلق به این مجموعه‌ها و نهادهای دولت آلمان و دادگاهها را هدف قرار خواهیم داد و هر کسی که از جنگ علیه ملت ما حمایت کند بهای آن را خواهد پرداخت. اگر به حرف ما گوش نکنید خیابان‌های اروپا را به آتش خواهیم کشید. اروپا خواهد فهمید ما هرگز اجازه نمی‌دهیم عفرین سقوط کند”. پ ک ک با اجرای این تهدیدها از انجمن‌های باصطلاح مدنی نیز استفاده می‌کند.
شاخه‌های جوانان پ ک ک در کمپین‌های فوری و هماهنگ با زنان هستند و اعضای آنها را به حمله تحریک می‌کنند. در اکتبر 2017 “کومالن جوانان و سازمان زنان جوان” خواهان قیام شدند. جالب است این سازمان‌های باصطلاح مدنی و حامی‌مالی پ ک ک در بیانیه‌های خود می‌گویند اقدامات پ ک ک مشروع است (13). مساجد نیز اخیرا هدف پ ک ک قرار گرفته اند. اما عاملان این اقدامات آزادند و این سوال برانگیز است.
نتیجه
پ ک ک برای تاثیرگذاری بر افکار عمومی و سیاست آلمان و برای این که مخاطب قرار گیرد همیشه به صورت استراتژیک مدعی می‌شود تنها سخنگوی کردهاست. هدفش این است مشروعیت یابد و دیاسپورای کرد در آلمان و مناطق کردنشین خاورمیانه را به رسمیت بشناساند منطقی که روز به روز بر اهمیت آن می‌افزاید. درواقع پ ک ک متناسب با میزان پاسخ دریافتی حملات خود را افزایش یا کاهش می‌دهد. البته آلمان نیز گاهی از پ ک ک علیه ترکیه استفاده ابزاری می‌کند. اما آلمان تازه متوجه شده تروریسم پ ک ک به خیابان‌های آلمان نیز کشیده شده و قضاوت آن در مورد پ ک ک ساده لوحانه بوده است. آلمان بایستی گام مهمی برای ممنوع کردن مراکز باصطلاح مدنی پ ک ک بردارد مانند مرکز (Nav-Dem). آلمان باید بداند یک گروه تروریستی قاتل هزاران نفر نمی‌تواند اقدام مدنی انجام دهد. نباید به پ ک ک اجازه دهد مشکل خود در خاورمیانه را به داخل آلمان بکشاند. اما پ ک ک باید بداند استراتژی خشونت نتیجه نخواهد داشت همان طور که در دهه نود جواب نداد و سبب شکست پ ک ک گردید. به نظر می‌رسد رویکرد آلمان در قبال پ ک ک دوگانه است و خواهان یک پ ک ک ضعیف در آلمان و یک پ ک ک قوی در خاورمیانه است و دیدار مخفیانه با سران آن نیز برای این است تا در داخل امنیت آلمان را تهدید نکند.
منبع:
https://setav.org/en/assets/uploads/2018/04/P35-The-PKK-Threat-in-Germany.pdf
