به گزارش دیدبان حقوق بشر کردستان ایران، رویکرد کردهای سوریه در مورد مخالفان و اپوزیسیون مسلح، باث تعجب بسیاری شده است. سیهانوک دیبو، نماینده شورای دموکراتیک سوریه، هفته گذشته در قاهره اظهار داشت که تا «چند روز» آتی تفاهم‌نامه جدیدی با یک حزب مخالف سوریه امضا خواهند کرد. یک روز قبل نیز، الهام احمد، رئیس هیئت اجرایی شورای دموکراتیک سوریه، گفته بود که قصد دارند امسال یک کنفرانس ملی برای همه گروه‌های مخالف سوریه برگزار کنند. این فقط دو مورد از اقدامات متعدد و حاکی از وجود یک خط ثابت روابط نزدیک بین «مخالفان سوریه» و کردهای این کشور است.
قدرت‌های غربی که حامی تغییر رژیم هستند، این اقدام را مورد تحسین قرار می‌دهند، اما این امر به ویژه برای مردم منطقه نگران کننده است. همچنین، «مخالفان سوریه» در واقع همان نیروهایی هستند که کردها سال‌ها با آنها درگیر جنگ بوده‌اند و همان کسانی هستند که بخش‌های بزرگی از مناطقی که کردها ادعا می‌کردند متعلق به خودشان است، را در کنترل دارند. مناطقی مانند سرکانیه، عفرین، تل ابیض و سولوک، که قبلا تحت کنترل کردها بودند، توسط همان «مخالفان سوریه» که شورای دموکراتیک سوریه اکنون قصد دارد با آنها همکاری کند، با خشونت، تصرف و اشغال شده است. ده‌ها و بلکه صدها غیرنظامی و جنگجوی کُرد در این درگیری‌ها کشته شدند و خانواده‌های قربانیانِ کُرد چه احساسی در مورد احتمال همکاری با قاتلان خود خواهند داشت.
روزی نیست که رسانه‌های وابسته به شورای دموکراتیک سوریه توصیف آدم‌ربایی، قتل، سواستفاده و دستگیری‌های خودسرانه توسط این گروه‌های مخالف در منطقه را گزارش نکنند. قبرستان‌ها مملو از خاطرات ناشی از اقدامات تلخ این گروه‌های رادیکال است. شاخه‌های مسلح وابسته به شورای دموکرتیک سوریه مانند «نیروهای آزادیبخش عفرین» تقریبا روزانه به مناطق تحت اشغال «مخالفان سوریه» حمله می‌کنند. حتی اگر به نفوذ شدید ترکیه، دشمن سرسخت کردها بر این «مخالفان سوریه» اشاره نکنیم، پیامدهای چنین همکاری برای کردهای دیگر مناطق چه خواهد بود؟
گروه‌های «مخالفان سوریه» مسئول قتل عام‌ها، نقض حقوق بشر و سرکوب کُردها در منطقه بوده‌اند. نیروهای مسلح آن شامل گرو‌ههایی مانند سلطان مراد، حمزه، جیش‌الاسلام، احرار الشام و بسیاری زیادی از عناوین خیالی دیگر می‌شود که در رسانه‌های غربی اغلب با هدف تغییر رژیم، مثبت و به عنوان «شورشیان میانه‌رو» توصیف می‌شوند. هنوز هم گزارش‌های سازمان‌های بین‌المللی مدافع حقوق بشر، اتهامات علیه این گروه‌ها را تایید می‌کند.
با این توصیف چرا در این کره خاکی فقط کردها می‌خواهند با این گروه‌ها همکاری کنند؟ چرا این گروه‌های کُردی ترجیح می‌دهند به جای دمشق با مخالفان مورد حمایت ترکیه وارد گفتگو شوند؟ غربی‌های طرفدار تغییر رژیم چه وعده‌هایی در پشت پرده داده‌اند؟ یا آیا فقط مذاکره و همکاری می‌تواند از حمله‌ای جدید به شمال شرق سوریه جلوگیری کند؟ گذر زمان، صحت انتخاب کردها را مشخص خواهد کرد.
