آیت محمدی (کلهر)، نویسنده کرد، در کتاب “استراتژی اسرائیل در ارتباط با کردها؛ تاثیر آن بر امنیت ملی کشورهای منطقه (ایران، ترکیه، عراق و سوریه)” نشر آریوحان سال 1398 در صفحه 291 می‌نویسد:
” اسرائیل پس از پیروزی در جنگ 1967 میلادی با اعراب، رابطه‌ی خود با کردها را تقویت نمود. حلقه‌ی محاصره کشورهای عربی علیه اسرائیل تنگتر شده و وضعیت تهدیدآمیز و خطرناکی را برای اسرائیل به وجود آورده بود”.
این نویسنده کرد که تاکنون چندین اثر در مورد کردها منتشر کرده است در ادامه می‌نویسد:
“اسرائیل برای تضعیف دشمن (اعراب)، انواع سلاح‌های جنگی را برای کمک به قیام کردها در شمال عراق به رهبری ملامصطفی بارزانی ارسال نمود. با همین کمک‌ها بود که کردها توانستند در دهه‌ی 70 و 60 میلادی ضربات سخت و مهلکی را بر قدرت نظامی عراق وارد نمایند. به طوری که اسرائیل در دوره‌های مختلف استراتژی‌های مختلفی را با توجه به شرایط موجود به کار می‌برد. به همین دلیل، در ابتدا استراتژی‌ای که در ارتباط با کردها در پیش گرفت، در قالب استراتژی پیرامونی بود. درواقع ایجاد جنگ و ستیز بین کردهای عراق با دولت آن کشور، بخشی از توطئه اسرائیل با هدف مشغول کردن دولت‌های منطقه و گسترش و تعمیق اغتشاشات محلی و منطقه‌ای بود که در نهایت به سود دولت صهیونیستی تمام شد.”
آیت کلهر در پایان این قسمت خاطر نشان می‌کند “صهیونیست‌ها با این اقدام مانع اتحاد مسلمانان علیه خود شدند” و ی به نقل از عزرا دائین از ماموران سرویس اطلاعاتی اسرائیل در خصوص هدف از ارتباط و نزدیک شدن اسرائیل به کردها چنین گفته است:
“برای من روشن بود کمک‌هایی را که ما به رزمندگان کرد در عراق می‌دادیم، تفسیری جز این نمی‌توانست داشته باشد که ما از تراژدی کردها در راه آرمان‌های خود بهره‌کشی می‌کردیم. ولی به هر حال حقیقت آن بود که ما با مشغول‌سازی بخش درخور توجهی از ارتش عراق در رویارویی با مسئله کردها، مزیت‌های نظامی به دست می‌آوردیم”.
