نوشته: بنیامین اوزون جان ترجمه از: دیدبان حقوق بشر کردستان ایران
منبع: https://thenewturkey.org
گروه پ.ک.ک از طریق اعضای زن خود در چندین مورد عملیات انتحاری انجام داده است. «زینب کیناجی» مشهور است که اولین عضو زن گروه پ.ک.ک می‌باشد که با ایفای نقش زن حامله یک عملیات انتحاری انجام داد. او در 30 ژوئن سال 1996 شش سرباز ترکیه را به قتل رساند. چند ماه بعد، «لیلا کاپلان» در حالی که حامله بود در یک اداره پلیس در آدانا خود را منفجر نمود. ظاهرا وی شاهد اعدام یک عضو مرد گروه پ.ک.ک بوده که از انجام عملیات انتحاری خودداری کرده است. در دهه نود میلادی اعضای زن و تروریست گروه پ.ک.ک 11 مورد از 15 عملیات انتحاری گروه پ.ک.ک را انجام دادند. آخرین آنها «اوستا خابور» دختری بیست ساله بود که در سال 2018 در جنگ عفرین خود را در مقابل یک تانک ترکیه منفجر کرد.
پس از عملیات انفجاری او را «نمونه زن آزاد کُرد» نامیدند و با زنان عامل انتحاری قبلی مقایسه نمودند. تناقض چنان است که این سازمان مدعی فمینیستی بودن از اعضای زن خود- حامله یا غیرحامله- به عنوان عامل انتحاری استفاده می‌کند. این جنایات، فقط به چنین مواردی محدود نمی‌شود. زنان توسط اعضای مرد گروه پ.ک.ک نیز مورد تجاوز قرار گرفته‌اند. طبق گزارش وزارت کشور ترکیه گروه پ.ک.ک به خانواده به عنوان یک نظام فئودالی نگاه می‌کند و اوجالان معتقد است زن نباید به یک مرد محدود شود. بیشتر اعضای ارشد از جمله اوجالان به اعضای زن تجاوز کردند و سپس به اتهام واهی جاسوس بودن آنها را اعدام کردند. در اواخر سال 1984 یا اوایل سال 1985، سائمه آسکین، یک عضو ارشد زن و منتقد شدید سواستفاده جنسی در بین مسئولان گروه پ.ک.ک، در مقر لولان در شمال عراق اعدام شد. همچنین، گزارش وزارت خارجه آمریکا در مورد قاچاق انسان می‌نویسد اعضای ی.پ.گ. شاخه گروه پ.ک.ک در سوریه همچنان پسران و دختران از جمله افراد زیر 15 سال را به عضویت خود در می‌آورد. به همان صورت، دیده‌بان حقوق بشر در مصاحبه‌های خود نشان می‌دهد تعداد زیادی کودک در «مراکز جوانان» ی.پ.گ. دیده شده‌اند که از خانواده خود خبر ندارند. خانواده‌ها بعدا متوجه شدند کودکان آنها با زور به عضویت ی.پ.گ. در آورده شده‌اند. از سال 2012، این گروه در ایست‌های بازرسی از دختران و پسران زیر 18 سال استفاده می‌کند که در عفرین و کوبانی مستقر هستند.
ظاهرا، گروه پ.ک.ک نه تنها از زنان برای عملیات انتحاری استفاده می‌کند بلکه آنها را مورد سواستفاده قرار داده و در صورت مخالفت با تصمیم به اصطلاح «مسئولان ارشد» آنها را اعدام می‌کند. به علاوه، این سازمان به صورت احساسی از حس زنانگی آنها توسط رهبران خود سو استفاده می‌نماید و به عنوان ابزار تبلیغاتی به کار می‌گیرد. گفتمان فمینیستی آن دلیل نیست تا این گروه بی گناه معرفی شود اما چهره زنان در گروه پ.ک.ک مورد توجه رسانه‌های غربی قرار گرفته است. اما چهره خونخوار گروه پ.ک.ک علیه دولت و مردمان غیرنظامی کُرد و تُرک و حتی اعضای منتقد آن را نمی‌توان توجیه کرد.
آیا زمان آن نرسیده که رسانه‌های بین المللی به جای ستایش از گروه پ.ک.ک به نقض حقوق بشر در آن بپردازند؟ آیا رفتار بی تفاوت این رسانه‌ها در قبال جنایات گروه پ.ک.ک به این معنی نیست که آنها به صورت غیرمستقیم در ارتکاب جنایات توسط گروه پ.ک.ک نقش ایفا می‌کنند؟ اینها سوالاتی هستند که ارزش آن را دارند به صورت جدی به آنها فکر کرد.
