به گزارش دیدبان حقوق بشر کردستان ایران و به نقل از دیواندره در استان کردستان، دوشنبه حدود ۲۰۰ نفر از مردم این شهر با تجمع در مقابل فرمانداری و اداره آب این شهرستان، نسبت به مشکل قطعی آب اعتراض کردند.
مقامات محلی گفتند که تامین آب به دلیل افزایش کدورت و کاهش کیفیت آب، با مشکل مواجه شده است و برای حل مشکل با تانکر آب‌رسانی در حال انجام است. درست است که این مشکل، غیرمترقبه است و حتی در تهران نیز رخ داده؛ اما در مناطق دورافتاده و مرزی کشور مشکل آب جدی است. به عنوان مثال در مناطق سیستان و بلوچستان نیز مدت‌هاست که مشکل آب وجود دارد و اقدام خاصی جهت آن تاکنون مشاهده نشده است. تجمعات مردمی نیز در مناطق مختلف کشور رخ داده است؛ از جمله در اصفهان. اما آب و دسترسی به آب سالم، چرا یک حق مهم از حقوق بشر است و چرا دولت باید آن را تامین و تضمین نماید؟
حق بر آب که در تفسیر عام شماره ۱۵ مصوب سال ۲۰۰۲ کمیته حقوق اجتماعی بیان شده است مهمترین سندی است که جهت فهم مبانی حقوقی و رابطه این حق با دیگر حقوق اقتصادی و اجتماعی مطرح شده است و در پرتو ماده ۱۲ میثاق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی حق بر آب را به صراحت به رسمیت شناخته است. حق بر آب سالم به عنوان یکی از موضوعات محیط زیستی به افراد این حق را می‌دهد که آب سالم را به اندازه کافی، ایمن، قابل قبول و مقرون به صرفه برای استفاده شخصی و خانگی به دست بیاورند. حق بشری دسترسی به آب و پساب‌زدایی (Human Right to Water and Sanitation) (HRWS) اصلی است که تصدیق می‌کند آب آشامیدنی پاک و بهداشت در زندگی هر شخص ضروری است. این حق توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۲۸ ژوئیه ۲۰۱۰ میلادی به عنوان یک حق بشری به رسمیت شناخته شد. حق برآب سالم به عنوان یک تعهد دولت برای اطمینان از چنین دسترسی به شیوه‌ای غیر تبعیض‌آمیز است. اگر حق بر آب نقض شود، عملا حق بر حیات و زندگی نیز نقض شده است. زیرا آب آﺷﺎﻣﯿﺪنی ﺳﺎﻟﻢ، پیش‌شرط اساسی ﺑﺮای ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪی از چندین حقوق اﻧﺴﺎنی از ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻘﻮق ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آﻣﻮزش، مسکن، ﺳﻠﺎمتی، زﻧﺪگی، کار و ﺣﻔﺎﻇﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ هرگونه رﻓﺘﺎر ﯾﺎ ﻣﺠﺎزات ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ، ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎنی و ﺗﺤﻘﯿﺮکننده اﺳﺖ. در ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﺣﻖ، ﻋﻨﺼﺮیﺣﯿﺎتی در ﺟﻬﺖ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﺑﺮاﺑﺮی جنسیتی و ﺣﺬف ﺗﺒﻌﯿﺾ ﻣﺤﺴﻮب می‌شود. ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺣﻖ آﻣﻮزش، والدین اغلب اجازه ﺗﺤﺼﯿﻞ دﺧﺘﺮاﻧﺸﺎن در ﻣﻮﺳﺴﺎت آﻣﻮزشی که سرویس ﺑﻬﺪاﺷتی مخصوص دختران را نداشته باشد، نمی‌دهند. از سوی دیگر دسترسی به آب سالم، تضمین کننده حق بر سلامت نیز است.
همچنین ﺣﻖﺑﺮآب ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺧﺪﻣﺎتی اﺳﺖ که ﺑﺮای ﻫﻤﻪاﻓﺮاد ﻣﻘﺮون و ﺑﻪ ﺻﺮﻓﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرتی ﺑﺎﺷﺪ که به ﻋﻠﺖ ناتوانی در پرداﺧﺖ، شهروندان از دسترسی ﺑﻪ آب ﻣﺤﺮوم ﺷﻮند. لذا یکی از وﻇﺎﯾﻒ ﺣﺪاقلی و اصلی دوﻟﺖﻫﺎ، اطمینان از بهره‌مندی از حداقل میزان آب برای همه شهروندان است و در این زمینه نباید بین مردم در نقاط مختلف کشور تبعیضی وجود داشته باشد. به همین دلیل دولت ایران وظیفه دارد که آب سالم برای همه مردم کشور فراهم کند. از تهران تا دیواندره و از اصفهان تا شرق کشور؛ همه مردم ایران باید به آب سالم دسترسی داشته باشند.
