دولت باغچه‌لی رئیس حزب حرکت ملی (MHP) در دیدار رجب طیب اردوغان رئیس جمهور و رئیس حزب عدالت و توسعه (AKP)، هدیه‌ای جنجالی به اردوغان داده است: نقشه به اصطلاح «جهان ترک»!
همچنین وی هفته گذشته به مناسبت برگزاری هشتمین اجلاس سران کشورهای ترک در ترکیه، در تماسی تلفنی به اردوغان تبریک گفت در این نقشه نواحی ترک‌نشین با رنگ‌های سرخ و نارنجی جدا شده‌اند.
بر اساس اطلاعیه رسمی حزب MHP باغچه‌لی «خود شخصا بر روی این نقشه کار کرده است تا مانند پرچمی از رهبری به رهبر دیگر به میراث گذاشته شود».
در این نقشه، تمامی قلمروهای کشورهای دیگر که ترک‌زبان هستند یا اقلیت‌های ترک و مسلمان دارند، جزء قلمرو ترکیه محسوب کرده است. این امر، یعنی ترکیه علاوه بر اشغال اقلیم کردستان عراق و مناطق کردنشین سوریه، حضور در لیبی و قره‌باغ؛ اکنون در چارچوب سیاست نئوعثمانی و مداخلات خارجی، کشورهای بالکان و آسیای مرکزی و روسیه تا بخش‌هایی از چین با اقلیت‌های مسلمانان اویغور را به عنوان «سرزمین‌های ترکیه» نمایش می‌دهد. حتی در نقشه، بخش‌هایی از ایران نیز به قلمرو ترکیه ملحق شده است.
این اولین بار نیست که اردوغان، چنین اقداماتی را انجام داده یا از آن حمایت کرده است. اواخر آذر ۱۳۹۹ اردوغان، در جریان مراسم رژه نظامی نیروهای جمهوری باکو که در آن «الهام علی‌اف» نیز شرکت داشت، بیتی از یک شعر جدایی‌طلبانه درباره رود ارس در مرز ایران و جمهوری آذربایجان را علیه تمامیت ارضی ایران خواند.
بیشتر بخوانید:
خشونت و جنگ‌طلبی مخرج مشترک پان‌کُردیسم و پان‌تُرکیسم
این رویکرد ترکیه (تمرکز بر نظامی‌گری، اشغال نظامی و اعزام مزدور، استفاده بیش از حد از قدرت سخت، تجزیه کشورهای مختلف به بهانه نقشه‌های گذشته و..) و تلاش برای واقعی کردن جهان خیالی ترک (آن هم در حالی که کشورهای آسیای مرکزی با یکدیگر اختلافات جدی دارند و حتی زبان واحدی نیز ندارند) یادآور پان‌ترکیسم است. یعنی همه جهان، باید در خدمت ترک‌ها باشند. این امر، نه تنها به سود منطقه نیست، بلکه جریان‌های افراطی را تقویت خواهد کرد. جریان‌هایی مانند پان‌کردیسم نیز مانند رویکرد اردوغان خطرناک و افراطی هستند.
تلقی بسیاری از کردهای افراطی و حامی پان‌کردیسم نیز تفاوتی با اردوغان ندارد. در نقشه‌های آنها نیز مناطقی به کردستان بزرگ الحاق شده است که هیچگاه سکونت‌گاه قوم کرد نبوده است. این رویکرد افراطی دو طرف، در نهایت به دشمنی میان اقوام مختلف منطقه منجر شده است.
امروز همان کردهایی که حتی کردی نمی‌دانند و زبان رسمی سازمان آنان نیز ترکی است با ذره‌بین دنبال پیدا کردن کُرد هستند. این جمله در مورد ترک‌ها نیز صدق می‌کند! ترکیه از سوریه، تا آسیای مرکزی و قفقاز و حتی افغانستان و چین در پی پیدا کردن تُرک است. همه اقوام مخالف دولت مرکزی یا اپوزیسیون نظام‌های سیاسی را ترک می‌خواند تا «توران» بزرگ خود را تشکیل دهد…
ترکیه «گمان» می‌کند که به مرحله‌ای از توانمندی رسیده که متفاوت‌تر از گذشته به بحث «نقشه جهان ترک» ورود خواهد کرد. اما این امر صرفا خیال است؛ نه اویغورهای چین، نه کشورهای آسیای مرکزی و نه آذری‌های ایران، با اردوغان و باغچه‌لی همراهی نخواهند کرد…
