این موضوع که خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، درد هایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود، مساله ای است باید نسبت به آن توجه ویژه داشت.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
یکی از آن چندین خانواده کُرد ایرانی درگیر در این موضوعات که قربانی سیاست استفاده از کودک سربازان توسط پژاک شده اند، خانواده «فرزنده مظلومی» است.
آنطور که برادر فرزنده در گفتگویی با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران مطرح کرده، برادرش به دلیل نبود موقعیت شغلی در ایران ناچار به مهاجرت به سمت ترکیه شد و به کار چوپانی مشغول شد.
نکته مشترکی میان این قبیل افراد وجود دارد که برادر فرزنده به خوبی آن را اینگونه مطرح می کند که «فرزنده هیچ مشکلی از نظر خانوادگی نداشت و هیچ وقت هم هیچ پیش زمینه ای نسبت به هیچ حزب و گروهی نداشت!»
این موضوع می تواند علی رغم ظاهر خوبش، پیام آور ناآگاهی از خطراتی است که این گروه های شبه نظامی کُردی برای آنها دارد باشد.
بسیاری از افراد پ ک ک/پژاک از ناآگاهی نسبت به ماهیت واقعی و سیاست های پنهان رهبران این گروه ها به عضویت آنها در آمده اند و مورد سواستفاده قرار گرفتند.
برادر فرزنده در گفتگوی با ما گفت که پس از پیگیری های فراوان موفق شد تا جنازه برادرش را در ترکیه پیدا کند! اما با سوالی مواجه شد و تا به امروز هم در پی شنیدن پاسخ آن از سوی رهبران پژاک است.
سوال مهم خانواده «فرزنده مظلومی» این هست که مگر فرزنده یک ایرانی نبود؟ مگر پژاک ادعا نمی کند که گروهی ایرانی است که برای کُردهای ایران مبارزه می کند؟!
پس چرا فرزنده و بسیاری دیگر از اعضای این گروه در ترکیه و در نبرد با ارتش آن کشور کشته می شوند؟!
پاسخ به این سوال هم مشخص است، پژاک با عنوان کردن این موضوع که برای کُردهای ایران مبارزه می کند و شعارهای اغوا کننده دیگر، اعضای خود را فریب داده و پس از دوره های آموزش آنهایی را که با تفکرات خود مغایر می بینند یا افرادی پرسش گر و مطالبه گر می دانند را به سوریه یا ترکیه اعزام می کنند که عمدتا نیز راه برگشتی ندارند و سرانجامی جز کشته شدن در انتظارشان نخواهد بود!
بر اساس آنچه در تحقیقات گسترده ما از خانواده های اعضای این گروه و البته کسب اطلاع موثق از کسانی که زمانیکه در این گروه ها حضور داشتند، متاسفانه واقعیت مطلب می تواند بسیاری از مواقع با آنچه که «رسانه های پ ک ک» در خصوص کشته شدگان مطرح می کنند تفاوت عمده داشته باشد.
آنها همه اعضای خود را کشته شده در جنگ می نامند، در حالی که ممکن است آن فرد زنده باشد، آن فرد فرار کرده باشد و در زندان های آن گروه به سر می برد، ممکن است آن فرد به دلایل دیگری غیر از جنگ کشته شده باشد و توسط نیروهای پ ک ک/پژاک از کوه ها به پایین پرتاب شده و خوراک حیوانات وحشی شده باشند و… .
