بارها در این خصوص گفته و نوشته شده اما گویا آنهایی که باید گوششان بدهکار این صحبت ها باشد، یا نمی شنوند یا خودشان را به نشنیدن زده اند.
نتیجه در هر دو حالت یکی است و آن اینکه مردم مناطق مرزی باید زندگی و عمر خود را به پای سیاست ها و تصمیمات مسئولین دولت ایران هدر رفته بدانند!
حتی اگر مسئولین دولت ایران از الگوهای پیش روی خود در دیگر کشورها استفاده های حداقلی هم می داشتند به این نتیجه می رسیدند که آنها نیز سیاست تمرکز زدایی را سالهاست که اجرایی می کنند.
آنها به خوبی میدانند یک کشور زمانی می تواند کشور به معنای درست کلمه باشد که همه مردم آن سرزمین جغرافیایی فارغ از اینکه در کدام شهر و منطقه زندگی می کنند، از حقوق کامل شهروندی و البته امکانات و شرایط زندگی به صورتی یکسان بهره مند هستند.
متاسفانه رشد نامتوازن در میان شهرها و مناطق ایران و عدم تناسب در مدیریت منابع و امکانات، موجب تجمیع آنها در تهران و برخی شهرهای بزرگ شده و به فراخور آن نیز، سهم دیگر شهرها و البته مناطق مرزی (کُردنشین) حداقل ها شده است.
این موضوع قابلیت اصلاح ندارد تا زمانیکه مدیران ملی و تصمیم گیران کلان کشوری به این مهم با معنای واقعی جامه عمل پوشانند و به بیان چند اظهارنظر جذاب و رأی جمع کن بسنده نکنند!
روی صحبت با نمایندگانی است که تا پیش از انتخابات مجلس به مردم شهرهای کُردنشین و مرزی وعده آبادانی، توسعه، پیشرفت و ورود سرمایه میدهند و زمانی که وارد مجلس شدند تا پایان دوره خود دیگر اقدام ملموس و محسوسی در این راستا از آنها شاهد نیستیم!
اما حتی در این شرایط هم باید مطالبه گری داشت و از مسئولین دولت ایران خواست که به وظیفه خود در قبال شهروندان مناطق مرزی و کُردنشین توجه جدی و لازم را داشته باشند.
اینجا وظیفه و نقش رسانه ها و شبکه های اجتماعی در فضای مجازی بسیار زیاد است و آنها باید در این خصوص قدم های بزرگ و موثری بردارند.
اصحاب رسانه که عمدتا افرادی دغدغه مند برای آینده کشور هستند و توان توجه دادن مسئولین به موضوعات مختلف را دارند، بهتر است و باید به این موضوع نیز توجه مسئولین را جلب کنند.
مردم مناطق مرزی و کُردنشین نیز بهتر است با استفاده از ظرفیت شبکه های اجتماعی و البته راه های ارتباط با دستگاه ها و مسئولین دولت ایران نسبت به مطرح کردن مسائل و مشکلات خود اقدام کنند.
