۲۵ مه روز جهانی کودکان گمشده است. هدف این روز حمایت از کودکان گمشده‌ای است که ممکن است مورد تهدید، سوءاستفاده جنسی، آزار و اذیت یا قاچاق انسان قرار بگیرند. با این شعار: «هیچ کودکی تنها نیست».
احتمالا هر فردی که خود را کُرد بداند و به حقوق این قوم در گسترده خاورمیانه باور داشته باشد، با رسیدن به ۲۵ مِی و مشاهده هر نوع اطلاعیه‌ای در مورد کودکان گمشده و تاریخچه این روز بین‌المللی، به یاد کودکان کُردی می‌افتد که در طی سا‌ل‌ها درگیری مسلحانه، مفقود شده‌اند و اثری از آنها نیست. در این درگیری‌های طولانی، کودکان مهمترین قربانی هستند و طرفین نزاع نیز مسئولیتی در قبال آنها بر عهده نمی‌گیرند. کودکان در این نزاع تاریخی و تلخ، از یک‌سو با گروه‌های ستیزه‌جویی روبرو هستند که به هیچ کدام از قوانین بین‌المللی پایبند نیستند و از کودکان به‌عنوان سرباز استفاده می‌کنند.
هزاران کودک کُرد توسط گروه‌های ستیزه‌جو و مسلحی مانند پ.ک.ک، پژاک و… فریب خورده و ربوده شده‌اند. این کودکان در جنگ این گروه‌های مسلح با ارتش ترکیه جان خود را از دست داده‌اند، اما خانواده آنها هرگز از محل دفن کودکان خود اطلاع ندارند. حتی این گروه‌های ستیزه‌جو اخبار صحیحی از زنده ماندن یا مرگ این اعضای نوجوان خود منتشر نمی‌کنند. آری! این کودکان گمشده هستند. در واقع، می‌توان گفت کردها بیش از هر قوم و گروه دیگری، طعم تلخ کودکان گمشده را چشیده‌اند. این کودکانِ ناپدیدشده، به جای آنکه در مدرسه حاضر باشند؛ در کوهستان‌های صعب‌العبور حضور دارند و به جای آموزش زندگی، مرگ را تمرین می‌کنند.
پژاک و سایر گروه‌های مسلح و ستیزه‌جوی کُرد، در قبال سرنوشت این کودکان و مرگ آنها مسئول هستند. درست است که اکنون آنها هیچ پاسخی به خانواده‌های کودکان و نهادهای حقوق بشری نمی‌دهند، اما در گذر تاریخ و در دادگاه افکار عمومی مردم کُرد، هر کس باعث مرگ کودکان و به‌کارگیری آنها به عنوان سرباز شود، مسئول است.
