به گزارش دیدبان حقوق بشر کردستان ایران و به نقل از رسانه‌های کُردی، بهرام رضایی فرمانده نظامی سابق گروه مسلح و تروریستی کومله پس از مدتی طولانی تحمل بیماری نهایتاً در فرانکفورت آلمان درگذشت.
آقای رضایی یکی از فرماندهان نظامی کومله زحمتکشان کردستان (شاخه عمر ایلخانی‌زاده) بود که مدتی بعد به دلیل اختلافات با ایلخانی‌زاده از این گروه جدا و به همراه تعدادی از پیشمرگان کومله زحمتکشان کردستان به کومله عبدالله مهتدی ملحق شد. اما به دلیل اختلافات با مهتدی، نهایتاً از گروه وی نیز جدا شد و پس از مدتی اقامت در کرکوک در اقلیم کردستان، شمال عراق را ترک کرد و به اروپا رفت.
بهرام رضایی متولد ۱۳۳۹ در سنندج و از دوران نوجوانی به گروه مسلح کومله ملحق شده بود. او ضمن فعالیت در شاخه نظامی کومله، بارها تیم‌های مسلحی برای اقدامات تروریستی به داخل ایران اعزام کرده بود و از این حیث، مسئول اصلی بسیاری از ترورها در مناطق کردنشین ایران است.
منابع خبری و خبرنگاران مستقر در اقلیم کردستان، به دیدبان حقوق بشر کردستان ایران خبر دادند که پیکر آقای رضایی توسط برخی اعضای کومله، به اقلیم کردستان منتقل و در آنجا دفن شده است.
هرچند به گفته رسانه‌های مختلف کُردی و فعالان مسائل اقلیم و مناطق کردنشین ایران، آقای رضایی در اواخر عمر از اقدامات خود بسیار پشیمان بود و اعتقاد داشت کومله ترورهای زیادی در ایران انجام داده است؛ اما سوال اصلی دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در این گزارش، دلیل همکاری اقلیم با تروریست‌های مسلحی است که بارها در ایران و حتی در خود اقلیم نیز اقدامات تروریستی انجام داده‌اند.
بهرام رضایی، نفر سوم از چپ
دیدبان حقوق بشر کردستان ایران، پیشتر بارها اعلام کرده بود اقلیم کردستان، متاسفانه به سیاست‌های حُسن همجواری با ایران پایبند نیست و عملاً به محلی برای آموزش و اعزام تروریست‌ها به ایران تبدیل شده است. گروه‌هایی مانند حزب دموکرات کردستان ایران، حزب دموکرات کردستان، پژاک، خبات و کومله، اقدامات تروریستی زیادی در ایران انجام داده‌اند و همچنان در اقلیم حضور دارند و اقلیم نیز با آنها برخورد نمی‌کند.
مشخص نیست چرا اقلیم کردستان عراق، وظایف سیاسی و قانونی خود را در برابر اعضای گروه‌های مسلح انجام نمی‌دهد، اما توقع دارد ایران، سیاست حسن همجواری را رعایت کند. دیدبان بارها اعلام کرده گروه‌های مسلح مذکور، عامل بسیاری از اقدامات تروریستی و ناامنی در ایران هستند، از کولبران و مردم عادی و فعالان اقتصادی اخاذی می‌کنند و مجدداً به خاک اقلیم باز می‌گردند و دولت اقلیم موظف است با آنها برخورد کند.
یکی از وظایف کشورها در عرصه بین‌المللی این است که اجازه ندهند از خاک آنها علیه امنیت ملی کشورهای همسایه استفاده شود. بر اساس اعلامیه‌ی اصول حاکم بر روابط دوستانه در حقوق بین‌الملل، هیچ کشوری نباید میزبان و پناهگاه گروه‌های تروریستی باشد. در اعلامیه‌ی ۱۹۴۴ در خصوص اقدام برای محو تروریسم از کشورها خواسته‌شده تا از تشویق یا رضایت به فعالیت‌هایی که در سرزمینشان به‌طور مستقیم منجر به فعالیت‌های تروریستی می‌شود جلوگیری کنند. این قاعده وظیفه‌ای است که بر دوش دولت‌ها گذاشته‌شده و اقلیم کردستان عراق اگرچه یک کشور نیست، اما با توجه به ساختار فدرالی عراق و خودمختاری اقلیم در بسیاری از حوزه‌ها و همچنین اصل حُسن همجواری، باید به آن متعهد باشد.
بر این اساس، مرگ بهرام رضایی و دفن وی در اقلیم، بار دیگر این سوال را به ذهن متبادر می‌سازد که چرا اقلیم اجازه فعالیت و حتی دفن اعضای گروه‌های مسلح را در خاک خود می‌دهد؟ چون این اقدام، قطعا با اطلاع و اجازه دولت اقلیم صورت گرفته است. این امر در حالی صورت گرفته که دولت اقلیم به هنگام مقابله مثل دولت ایران با گروه‌های مسلح، مدعی نقض حاکمیت خود می‌شود! اما در برابر اقداماتی که از داخل خاک آن صورت گرفته، مسئولیتی نمی‌پذیرد. این سیاست یک بام و دو هوا، منجر به بی‌اعتمادی به اراده سیاسی دولت اقلیم برای برخورد با گروه‌های مسلح شده است.
