پدر فردین صالحی، که قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری در پژاک شده است، در مصاحبه با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران تاکید کرد از زمان رفتن پسرش، دو بار به عراق و روستای به‌ناویان مراجعه کرده، اما نیروهای پژاک اجازه دیدار فرزندش را به وی ندادند و به همین دلیل درگیری لفظی میان او و اعضای مسلح پژاک به وجود آمده است. آقای صالحی اکنون مشغول کارگری و کولبری است و در این مصاحبه تاکید کرد از فرزندش پس از عضویت در گروه مسلح پژاک/پ.ک.ک خبری ندارد.
پدر فردین به خبرنگار دیدبان گفت: «سه سال است فردین خانه را ترک کرده است. هیچ دلیلی هم برای این کار به ذهن من نمی‌رسد. او شاغل بود و همزمان درس هم می‌خواند. نه در محل کار و نه در خانواده مشکلی نداشت. حدس می‌زنم اطرافیان در محل کار و مدرسه وی را تحریک کرده باشند تا به یک گروه مسلح بپیوندد. زمانی که وی از ایران خارج شده بود من در تهران بودم. وقتی برگشتم، متوجه شدم از زمان خروج او، بیش از دو هفته می‌گذرد و تلاش کردم وی را به خانه بازگردانم. من از طریق یکی از دوستانم که در پنجوین بود متوجه شدیم که فردین را به یکی از روستاها به نام (به‌ناویان) اعزام کردند. من دو بار مراجعه کردم تا او را ببینم. اما نیروهای پژاک اجازه ندادند. در نتیجه درگیری جدی میان من و آنها به وجود آمد. من هم دیگر به آن روستای کذایی نرفتم. یعنی من سه سال است فردین را ندیدم. زندانی محکوم به اعدام حق ملاقات دارد؛ اما پژاک، به اعضای خود اجازه دیدار با خانواده را نمی‌دهد! پسر من در مقطع سوم دبیرستان درس می‌خواند و متولد سال ۱۳۷۸ بود. من می‌خواهم او به خانه بازگردد».
بیشتر بخوانید:
آقای صالحی افزود: «من خودم مشغول کولبری/ کارگری هستم. کولبری هم که اخبار را می‌شنوید. با جان خودمان بازی می‌کنیم. مادر فردین نیز که اوضاع خوبی ندارد. به خصوص که فردین پسر آرامی بود و حاشیه نداشت».
دیدبان حقوق بشر کردستان ایران تاکید می‌کند صدها کودک، نوجوان و جوان ایرانی در گروه پژاک ناپدید شده‌اند. مرگ این افراد تایید نشده و خبری از سرنوشت آنها توسط پژاک منتشر نشده است.
