این موضوع که خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، درد هایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود، مساله ای است باید نسبت به آن توجه ویژه داشت.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
یکی از آن چندین خانواده کُرد ایرانی درگیر در این موضوعات که قربانی سیاست استفاده از کودک سربازان توسط پژاک شده اند، خانواده «دانیال دوستی» است.
آنطور که پدر دانیال در گفتگویی با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران مطرح کرده، پسر سیزده چهارده ساله او را فریب داده و ربوده اند، چرا که او نه تمایلات سیاسی داشته و نه آنکه به اقتضای سنش با این موارد ارتباطی برقرار نمی کرد.
همچنین پدرش گفت که دانیال در خانه همه هیچ مشکلی نداشته و تامین بوده از موارد مختلف، بنابراین چرا باید فردی که هم تعلقات خانوادگی دارد، هم امکانات مناسب و هم سنی که نیازمند حضور در کانون گرم خانواده، بخواهد به سمت گروه هایی شبه نظامی برود؟!
این موضوع نشان از آن دارد که کماکان پ ک ک/پژاک نسبت به ربایش و فریب کودکان و نوجوانان در سکوت مجامع بین المللی حقوق بشری ادامه میدهند و از این طریق به تامین نیروی انسانی خود اقدام می کنند.
اگر این صحبت های پدر دانیال که گفته «از آن زمان زندگی به کام کل خانواده تلخ شده است و دیگر نمیشود اسمش را زندگی گذاشت، بعد از آن ماجرا خود من هم دچار مشکلات روحی و روانی شدم.» نشان از اقدامات ناقض حقوق بشری «رهبران اروپا نشین پژاک» نیست، پس چه می تواند باشد؟!
پاشیده شدن خانواده های اعضای قربانیان سیاست کودک سربازی توسط آن گروه ها و تحمیل هزینه های روانی، فکری و … به آن خانواده ها موجبات افزایش مشکلات متعددی برای کُردهای ایرانی شده است.
دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در گزارش ها و گفتگوهایی متعددی تلاش کرده تا توجه رسانه ها، افکار عمومی و فضای مجازی را نسبت به معضلات بوجود آمده ناشی از سیاست های گروه های شبه نظامی کُردی جلب کند.
